6-بهمن-1393, 22:58
(آخرین تغییر در ارسال: 6-بهمن-1393, 23:06 توسط خطیب توانا.)
با سلام
اینکه کاربر گرامی شیخ خوئی می فرمایند:
اینکه کاربر گرامی شیخ خوئی می فرمایند:
احدی در طول تاریخ در این موارد تردید نکرده، می خواستم بدونم شما در این زمینه تتبع کامل داشته اید؟!
-بنده در پست های اول اشاره کردم که در این زمینه در همان مقدار جامعه آماری کوچک هم که بررسی کردم دیدم بالوجدان آن ها هم در این زمینه مشکل دارند.
-اگر شما به گرسنگی و تشنگی مثال می زنید، باید توجه کنید که در همین مثال ها هم، علم وجدانی نیست؛ چرا که می بینیم و حتی خودمان تجربه کرده ایم که گاهی اشتباه تشخیص می دهیم و گرسنگی کاذب و تشنگی کاذب -که در جامعه حتما از این تعابیر شنیده اید- را گرسنگی و تشنگی می پنداریم(واقعا و وجدانا-دقت شود)؛ و از همین جهت شاید در آداب غذا خوردن به کوچک برداشتن لقمه و آرام غذا خوردن ... سفارش شده ؛چرا که بدن دیر می فهمد سیر شده و این پیام را دیر به مغز ارسال می کند، از این رو این کندی عملکرد بدن با این دستورات مستحبی جبران می شود.
در حالی که در تمامی این موارد( چه کاذب و چه واقعی) آن چه که بالوجدان درک می کنیم یک حس واحد و کاملا یکسان است؛ و آن چه که موجب می شود این ها را از هم تمییز دهیم کاری مربوط به خارج وجدان است ( عقل، علوم پزشکی و....).
و توجه دارید که ما وقتی کلمه «گرسنگی» را مطرح می کنیم منظورمان همان «گرسنگی واقعی» است، چرا که استعمال این کلمه در گرسنگی کاذب مجاز است، و آثار و احکامی که روی گرسنگی رفته منظور گرسنگی واقعی و حقیقی است.
همانطور که در این مثال ملاحظه فرمودید: ما در عالم خارج با مصادیق کاذب و واقعی گرسنگی ، یک حس کاملا یکسان داشته ایم اما واقعا بعضی از این مصادیق گرسنگی نبوده اند و حتی علم حضوری_بنابر مدعی کاربر گرامی شیخ خوئی- نیز به انسان کمکی نمی کند؛ چرا که در تمامی این موارد یک حس مشترک و کاملا مشابه و یکسان به او دست داده است.
بنابراین: خلاصه کلام بنده در این پست این چند بند است:
1. اولا این صحیح نیست که احدی در این زمینه اختلاف نکرده باشد.
2. اگر هم شهوت و محبت را نظیر گرسنگی و تشنگی بدانیم، باز آن علم حضوری_ با تسامح_ که در درون خود احساس می کنیم نمی تواند تعیین کنند باشد و واقعی را از کاذب تشخیص دهد، بلکه به یک امر خارجی نیازمندیم.
3.
کلام آخر: بعضی از دوستان به جای این که سوال را منتفی کنند و مساله را ناظر به رذایل اخلاقی افراد بپندازند، سعی کنند در کنه قضیه بیشتر تامل کنند، چرا که جواب صحیح، فرع درک صحیح از سوال است، و به قول یکی از اساتید آن چیزی که علم فلسفه را دشوار می نماید در مرحله تصورات است، و اگر کسی تصور صحیح از مساله پیدا کند به راحتی تصدیق او هم به دنبالش می آید.
این رو هم اضافه کنم، اگر امثال محبت بحث های شفافی بودند چه طور در علوم عقلی یک بحث مجزا به آن اختصاص داده اند و در رابطه با آن بحث می کنند؟!
به خاطر همین مساله از دوست عزیزمون که در این زمینه تعریفایی را از مرحوم ابن سینا و.... نقل کردند سپاسگزاری می کنم
.
-بنده در پست های اول اشاره کردم که در این زمینه در همان مقدار جامعه آماری کوچک هم که بررسی کردم دیدم بالوجدان آن ها هم در این زمینه مشکل دارند.
-اگر شما به گرسنگی و تشنگی مثال می زنید، باید توجه کنید که در همین مثال ها هم، علم وجدانی نیست؛ چرا که می بینیم و حتی خودمان تجربه کرده ایم که گاهی اشتباه تشخیص می دهیم و گرسنگی کاذب و تشنگی کاذب -که در جامعه حتما از این تعابیر شنیده اید- را گرسنگی و تشنگی می پنداریم(واقعا و وجدانا-دقت شود)؛ و از همین جهت شاید در آداب غذا خوردن به کوچک برداشتن لقمه و آرام غذا خوردن ... سفارش شده ؛چرا که بدن دیر می فهمد سیر شده و این پیام را دیر به مغز ارسال می کند، از این رو این کندی عملکرد بدن با این دستورات مستحبی جبران می شود.
در حالی که در تمامی این موارد( چه کاذب و چه واقعی) آن چه که بالوجدان درک می کنیم یک حس واحد و کاملا یکسان است؛ و آن چه که موجب می شود این ها را از هم تمییز دهیم کاری مربوط به خارج وجدان است ( عقل، علوم پزشکی و....).
و توجه دارید که ما وقتی کلمه «گرسنگی» را مطرح می کنیم منظورمان همان «گرسنگی واقعی» است، چرا که استعمال این کلمه در گرسنگی کاذب مجاز است، و آثار و احکامی که روی گرسنگی رفته منظور گرسنگی واقعی و حقیقی است.
همانطور که در این مثال ملاحظه فرمودید: ما در عالم خارج با مصادیق کاذب و واقعی گرسنگی ، یک حس کاملا یکسان داشته ایم اما واقعا بعضی از این مصادیق گرسنگی نبوده اند و حتی علم حضوری_بنابر مدعی کاربر گرامی شیخ خوئی- نیز به انسان کمکی نمی کند؛ چرا که در تمامی این موارد یک حس مشترک و کاملا مشابه و یکسان به او دست داده است.
بنابراین: خلاصه کلام بنده در این پست این چند بند است:
1. اولا این صحیح نیست که احدی در این زمینه اختلاف نکرده باشد.
2. اگر هم شهوت و محبت را نظیر گرسنگی و تشنگی بدانیم، باز آن علم حضوری_ با تسامح_ که در درون خود احساس می کنیم نمی تواند تعیین کنند باشد و واقعی را از کاذب تشخیص دهد، بلکه به یک امر خارجی نیازمندیم.
3.
کلام آخر: بعضی از دوستان به جای این که سوال را منتفی کنند و مساله را ناظر به رذایل اخلاقی افراد بپندازند، سعی کنند در کنه قضیه بیشتر تامل کنند، چرا که جواب صحیح، فرع درک صحیح از سوال است، و به قول یکی از اساتید آن چیزی که علم فلسفه را دشوار می نماید در مرحله تصورات است، و اگر کسی تصور صحیح از مساله پیدا کند به راحتی تصدیق او هم به دنبالش می آید.
این رو هم اضافه کنم، اگر امثال محبت بحث های شفافی بودند چه طور در علوم عقلی یک بحث مجزا به آن اختصاص داده اند و در رابطه با آن بحث می کنند؟!
به خاطر همین مساله از دوست عزیزمون که در این زمینه تعریفایی را از مرحوم ابن سینا و.... نقل کردند سپاسگزاری می کنم
.