9-بهمن-1394, 19:08
(آخرین تغییر در ارسال: 9-بهمن-1394, 19:10 توسط 1234rahimi.)
به نام حضرت دوست
بنده پایه هفتم هستم و بعد از کتابهای الموجز و اصول مظفر شروع به خواندن رسائل کرده ام. اما همان ابتدای کتاب در مورد قطع دچار مشکل شدم. دقیق متوجه نشدم که منظور جناب شیخ اعظم انصاری از قطع چیست. ولی البته با مطالعه زیاد، یه توجیحاتی برای خودم درست کردم. اما بازم نیاز به توضیحات بیشتری برای خودم دارم.
اول اینکه: تو الموجز یا اصول مظفر جایی که بیاد بحث قطع رو مطرح کنه، من ندیدم. اگر جایی است بفرمایین. تو اصول مظفر یه خورده با نرم افزار اصول فقه نور گشتم. ولی تنها چیزی که پیدا کردم، دو تا مطلب خیلی کوچیک بود که تقریبا می شه گفت ارتباطی با بحث قطع شیخ اعظم نداره.
الموجز هم دوباره مراجعه نکردم. ولی همون قدری که قبلا خونده بودم، جایی این مطلب رو با این همه نکات و ... ندیدم که اشاره بشه که بتونم کمک بگیرم برای فهم مطلب رسائل. و این که حالا این کتاب درسی شده، چه جوری وقتی شیخ اعظم وارد مباحث رسائل می شه و از قطع شروع می کنه هیچ پیش زمینه ای هم نداریم. یه خورده سخته درک مطلب.
دوم: اینجا یه خورده توضیحات خودم رو می زارم. یعنی درکی که من از این مطلب داشتم. ابتدا نیاز به مقدمه ای است.
انسان در زندگی با مسائل مختلفی رو به رو است که باید تصمیم بگیرد چه کند در قبال آنها. و البت برخی از این مسائل مربوط به علم فقه می شود. علم اصول هم برای بررسی راههای نتیجه گیری احکام در علم فقه می پردازد و تا حدودی به صحت احکام علم فقه یا استدلال بر روشهای اخذ حکم و ... می پردازه. (قصد بحث تو زمینه موضوعات این دو علم را ندارم)
اما علم فقه مسائلی را می پردازه که وظیفه انسان را در قبال آنها مشخص کند. یعنی تنها مسائلی که به نظر علم فقه انسان نیاز است در قبال آنها احکام شرعی داشته باشه بررسی می شه.
اما بررسی این احکام رو به شکلی انجام می ده که ساده شده و توضیح و تعریف مسئله واضح بشه. یعنی مسائل رو به صورت مسئله ای شخصی که تنها برای یک فرد در یک زمان خاص رخ می ده بررسی نمی کنه. بلکه کلیت بیان می کنه که افراد مختلف نسبت به شرایط خودشون، احکام رو باید تشخیص بدهند.
این مسائلی که در فقه بررسی می شه انواع گوناگون داره. همچنین مسائلی که در اصول بررسی می شه هم انواع گوناگون داره. (ما در اینجا قصد بررسی مفصل این مطالب و ریزه کاریها و دسته بندی و ... رو نداریم)
بحث اولیه ای که در علم اصول و فقه شروع می شه این است که ما در مقابل این مسائلی که به نظر فقه در مقابلش وظیفه داریم چه جوری وظیفه خودمون رو انجام بدیم. برای این کار ابتدا باید به آن وظایف علم پیدا کنیم.
برای پیدا کردن علم اولین وسیله و دلیل ما، عقل است. به تبع و با کمک از عقل به شرع و نقل می رسیم. سپس ادله دیگری مثل اجماع و سیره و اصول عملیه (که به نوعی ترکیبی از عقل و شرع هستن) به دست می آید.
شیخ در کتاب رسائل مباحث را سه قسمت کرده. قطع، ظن و شک.
قطع یعنی حالت درونی انسان در برابر مسائلی که با آن رو به رو می شود یقین و علم ذاتی است که سبب اعتقاد جازم به جواب مسائل و مشخص شدن تکلیف او در برابر آنها می شود.
اما بحثی که در کتاب قطع انجام می شود راه دستیابی به قطع نیست. پس بحث از چیست؟
بیشتر بحث روی مفهوم قطع است آیا؟ شاید بشه گفت آره شاید بشه گفت نه. چون شیخ در کتابش تقسیم بندی قطع داره. برای هر کدوم خصوصیاتی بیان می کنه. به مقایسه با ظن می پردازد. و بعدش تنبیهاتی برای قطع بیان می کنه. ولی در مجموع بازم مفهوم خود قطع مشخص نیست که نگاه و مراد شیخ از قطع چیست؟ یعنی یه جا واضح نیامده بگه که مراد من از قطع این است. در حالی که حجت را بررسی می کنه. اقسام قطع رو بیان می کنه. ولی خود قطع رو بحث نکرده که چی است. و تو بحثهای مختلفی که حرف ازش می آد چطوری این مراد و منظورش از قطع دخیل است. یعنی یه مفهوم کلی است. لیکن تو بحثها چطوری این مراد کلی رو با این خصوصیات لحاظ کنیم. این شرایط رو براش در نظر بگیریم و ...
آن چه که بیشتر حواشی گفته و از کل مطالب به نظر من رسیده این که: قطع حالت نفسانی درونی است که در فرد ایجاد می شود و اعتقادی است که ایجاد می شود و به درجه جزم و یقین رسیده.
اما خوب متعلق این قطع چی است؟ قطع به احکام، قطع به موضوعات احکام، قطع به شرایط احکام، قطع به ضمیمه های احکام، قطع به نتیجه احکام؟؟؟ آیا گستره و دامنه آن بیشتر از این است یا کمتر، در هر جایی که بحث کرده، کدام گستره منظورش است و ...
خوب بحث نکردن از راه دستیابی به قطع هم جالبه. در حالی که در بخش دوم کتابش از برخی راههای دستیابی به ظن صحبت می کنه. ولی در مورد قطع این بحث رو انجام نمی ده.
که به نظر من یکی از مهمترین مسائل قطع همین راههای دستیابی به اون است. چون در خود مفهوم قطع می تونه دخیل باشه.
بنده پایه هفتم هستم و بعد از کتابهای الموجز و اصول مظفر شروع به خواندن رسائل کرده ام. اما همان ابتدای کتاب در مورد قطع دچار مشکل شدم. دقیق متوجه نشدم که منظور جناب شیخ اعظم انصاری از قطع چیست. ولی البته با مطالعه زیاد، یه توجیحاتی برای خودم درست کردم. اما بازم نیاز به توضیحات بیشتری برای خودم دارم.
اول اینکه: تو الموجز یا اصول مظفر جایی که بیاد بحث قطع رو مطرح کنه، من ندیدم. اگر جایی است بفرمایین. تو اصول مظفر یه خورده با نرم افزار اصول فقه نور گشتم. ولی تنها چیزی که پیدا کردم، دو تا مطلب خیلی کوچیک بود که تقریبا می شه گفت ارتباطی با بحث قطع شیخ اعظم نداره.
الموجز هم دوباره مراجعه نکردم. ولی همون قدری که قبلا خونده بودم، جایی این مطلب رو با این همه نکات و ... ندیدم که اشاره بشه که بتونم کمک بگیرم برای فهم مطلب رسائل. و این که حالا این کتاب درسی شده، چه جوری وقتی شیخ اعظم وارد مباحث رسائل می شه و از قطع شروع می کنه هیچ پیش زمینه ای هم نداریم. یه خورده سخته درک مطلب.
دوم: اینجا یه خورده توضیحات خودم رو می زارم. یعنی درکی که من از این مطلب داشتم. ابتدا نیاز به مقدمه ای است.
انسان در زندگی با مسائل مختلفی رو به رو است که باید تصمیم بگیرد چه کند در قبال آنها. و البت برخی از این مسائل مربوط به علم فقه می شود. علم اصول هم برای بررسی راههای نتیجه گیری احکام در علم فقه می پردازد و تا حدودی به صحت احکام علم فقه یا استدلال بر روشهای اخذ حکم و ... می پردازه. (قصد بحث تو زمینه موضوعات این دو علم را ندارم)
اما علم فقه مسائلی را می پردازه که وظیفه انسان را در قبال آنها مشخص کند. یعنی تنها مسائلی که به نظر علم فقه انسان نیاز است در قبال آنها احکام شرعی داشته باشه بررسی می شه.
اما بررسی این احکام رو به شکلی انجام می ده که ساده شده و توضیح و تعریف مسئله واضح بشه. یعنی مسائل رو به صورت مسئله ای شخصی که تنها برای یک فرد در یک زمان خاص رخ می ده بررسی نمی کنه. بلکه کلیت بیان می کنه که افراد مختلف نسبت به شرایط خودشون، احکام رو باید تشخیص بدهند.
این مسائلی که در فقه بررسی می شه انواع گوناگون داره. همچنین مسائلی که در اصول بررسی می شه هم انواع گوناگون داره. (ما در اینجا قصد بررسی مفصل این مطالب و ریزه کاریها و دسته بندی و ... رو نداریم)
بحث اولیه ای که در علم اصول و فقه شروع می شه این است که ما در مقابل این مسائلی که به نظر فقه در مقابلش وظیفه داریم چه جوری وظیفه خودمون رو انجام بدیم. برای این کار ابتدا باید به آن وظایف علم پیدا کنیم.
برای پیدا کردن علم اولین وسیله و دلیل ما، عقل است. به تبع و با کمک از عقل به شرع و نقل می رسیم. سپس ادله دیگری مثل اجماع و سیره و اصول عملیه (که به نوعی ترکیبی از عقل و شرع هستن) به دست می آید.
شیخ در کتاب رسائل مباحث را سه قسمت کرده. قطع، ظن و شک.
قطع یعنی حالت درونی انسان در برابر مسائلی که با آن رو به رو می شود یقین و علم ذاتی است که سبب اعتقاد جازم به جواب مسائل و مشخص شدن تکلیف او در برابر آنها می شود.
اما بحثی که در کتاب قطع انجام می شود راه دستیابی به قطع نیست. پس بحث از چیست؟
بیشتر بحث روی مفهوم قطع است آیا؟ شاید بشه گفت آره شاید بشه گفت نه. چون شیخ در کتابش تقسیم بندی قطع داره. برای هر کدوم خصوصیاتی بیان می کنه. به مقایسه با ظن می پردازد. و بعدش تنبیهاتی برای قطع بیان می کنه. ولی در مجموع بازم مفهوم خود قطع مشخص نیست که نگاه و مراد شیخ از قطع چیست؟ یعنی یه جا واضح نیامده بگه که مراد من از قطع این است. در حالی که حجت را بررسی می کنه. اقسام قطع رو بیان می کنه. ولی خود قطع رو بحث نکرده که چی است. و تو بحثهای مختلفی که حرف ازش می آد چطوری این مراد و منظورش از قطع دخیل است. یعنی یه مفهوم کلی است. لیکن تو بحثها چطوری این مراد کلی رو با این خصوصیات لحاظ کنیم. این شرایط رو براش در نظر بگیریم و ...
آن چه که بیشتر حواشی گفته و از کل مطالب به نظر من رسیده این که: قطع حالت نفسانی درونی است که در فرد ایجاد می شود و اعتقادی است که ایجاد می شود و به درجه جزم و یقین رسیده.
اما خوب متعلق این قطع چی است؟ قطع به احکام، قطع به موضوعات احکام، قطع به شرایط احکام، قطع به ضمیمه های احکام، قطع به نتیجه احکام؟؟؟ آیا گستره و دامنه آن بیشتر از این است یا کمتر، در هر جایی که بحث کرده، کدام گستره منظورش است و ...
خوب بحث نکردن از راه دستیابی به قطع هم جالبه. در حالی که در بخش دوم کتابش از برخی راههای دستیابی به ظن صحبت می کنه. ولی در مورد قطع این بحث رو انجام نمی ده.
که به نظر من یکی از مهمترین مسائل قطع همین راههای دستیابی به اون است. چون در خود مفهوم قطع می تونه دخیل باشه.
