حمل تعلیلات بر امور ارتکازی

[محمود رفاهی فرد]

این که می فرمایید ظاهر هر جمله ای استقلال و عدم ارتباط به قبل است اگر به این معنی است که وقتی در لفظ، حرف ربطی نیامده ظاهر این است که حرف ربطی نیست و تقدیر خلاف اصل است. اما مگر مدعی تعلیل، مدعی تقدیر حرف تعلیل است؟ و اگر به این معنی است که ظاهر هر جمله ای عدم ارتباط معنوی با قبل است که چنین اصلی چه وجهی دارد و این جمله هم چه تعلیل باشد چه تاکید با قبلش مرتبط است در معنی. لذا بنده مراد شما از "ظاهر هر جمله ای استقلال و عدم ارتباط با ما قبل است" را نفهمیدم.
روایت دیگر هم دلیل نمی شود. به هر حال بنده نیز مطئن به تعلیلی بودن نیستم گرچه مدعی ظهور تعلیل را مجازف نمی دانم. ولی اصل سوال بنده این بود که علی فرض تعلیلیت، آیا حمل جمله ی تعلیله بر امور عقلائی ارتکازی یا قواعد معهود شرعی لازم است یا می شود در مقام تعلیل به حکمی شرعی و غیر معهود استناد شود؟