اشکال: رابطه سیره و دلیل لفظی

[سید محسن حائری]

بنده خیال می کنم روح مطلب به اطلاق مقامی بازگشت می کند یعنی مولا در جایی که سیره وجود دارد اگر هیچ نگوید سکوتش مُفهِم تأیید است ولی اگر در مقام بیان ردع و امضای سیره بیاید و تنها بخشی از آن را امضاء کند نفس عدم امضاء بخش دیگر به معنای ردع آن می باشد و به عبارت دیگر سکوت شارع در این دو مقام دو معنا را افهام می کند اگر هیچ نگوید دلالت سکوتیه بر امضاست ولی اگر در مقام سخن از سیره بر آید و تنها بخشی از آن را امضائ کند دلالت سکوتیه نسبت به بخش دیگر نه صرفا عدم الامضاء بلکه ردع خواهد بود .
و من هنا یظهر حتی اگر عدم احراز ردع را برای امضا کافی بدانیم در اینجا امضاء محسوب نمیشود جون در اینجا به دلالت سکوتیه ردع فهمیده میشود .
البته روشن است که بیان مذکور فرع احراز مقام بیان است و الا دلالت سکوتیه سر نمی رسد .

فرمایش شما متین است، اما بدین معناست که ما به کمک اطلاق مقامی، از کلام شخص مفهوم مخالف برداشت می‌کنیم. حال این که ایشان تصریح کرده‌اند (؟) که حتی اگر ما از دلیل امضاء، مفهومی هم برداشت نکنیم، باز هم ما بقی از سیره حجت نخواهد بود. لذا توجیهش کمی مشکل می‌گردد.