اشکال: رابطه سیره و دلیل لفظی

[عرفان عزیزی]

در ادامه ی این بحث:
در فرضی که دلیل لفظی اوسع از سیره باشد، استاد با توجه به ظهور اولیه ی اوامر در مولویت، ارشاد به تایید سیره و به تبع، محدود شدن دلیل لفظی به حدود سیره را نفی می کردند.
یمکن ان یقال:
ولو ظهور امر در مولویت را بپذیریم، باز هم می توان محدود شدن به حدود سیره را موجه دانست؛ به این بیان که وقتی در ظرف وجود سیره، چنین امری می شود این احتمال، قابل توجه است که شارع به همان ملاک مد نظر عقلاء، چنین امری کرده و اگر امر او، ملاک و حدود دیگری داشت به این خطاب اکتفاء نمی کرد.
البته در این تقریب، میزان تطابق نطاق دلیل لفظی با حدود سیره مهم است.

اطلاق دلیل کاشف از این است که ملاک مد نظر شارع امری غیر ملاک عقلاست و فرض هم این است که در مقدار زائد سیره ساکت است نه اینکه خلاف حکم شارع حکمی داشته باشد البته مساله اختلافی است استاد شوپایی نقل کردند مرحوم آقای خویی تمسک به اطلاق در چنین فضایی را درست نمی دانند خلافا لمرحوم اقای تبریزی و آقای سیستانی