اولا: منشا ظن برای عقلا هیچ تفاوتی نمی کند.اگر بناء داشته باشند بر همه ظنون است اگر نداشته باشند بر هیچ ظنی نیست.مقدار ظن برای عقلا مهم است نه منشا ظن
ثانیا: اساسا عمل عقلاء کلا بر اساس قاعده احتمال و محتمل است.پس بناء بر عمل به ظنی بما هو ظن هرگز ندارند.
ثالثا: عقلاء اگر به عامل ظن آوری عمل کنند به عنوان ظن آور بودن به آن عمل می نمایند کما این که در مورد عامل اطمینان بخش و یقین آور هم همین گونه است.
پس وجهی ندارد که ما این عمل آن ها را نازل منزله ی علم قرار دهیم وقتی که خودشان آن را نازل منزله ی علم قرار نمی دهند.
پس با بناء عقلا نمی توان حجیت چیزی را اثبات نمود و نمی توان موضوع اصول عملیه که عدم العلم است را از بین برد.
ثانیا: اساسا عمل عقلاء کلا بر اساس قاعده احتمال و محتمل است.پس بناء بر عمل به ظنی بما هو ظن هرگز ندارند.
ثالثا: عقلاء اگر به عامل ظن آوری عمل کنند به عنوان ظن آور بودن به آن عمل می نمایند کما این که در مورد عامل اطمینان بخش و یقین آور هم همین گونه است.
پس وجهی ندارد که ما این عمل آن ها را نازل منزله ی علم قرار دهیم وقتی که خودشان آن را نازل منزله ی علم قرار نمی دهند.
پس با بناء عقلا نمی توان حجیت چیزی را اثبات نمود و نمی توان موضوع اصول عملیه که عدم العلم است را از بین برد.
