11-آذر-1398, 10:46
بسمه تعالی
گذشته از اینکه بخش عمده ی نوشته ی حضرتعالی را بحث های صغروی تشکیل میدهد ولی بنابر فرموده ی خودتان وارد آن مباحث نمی شویم از قبیل اینکه آیا در ما نحن فیه احتمال تاثیر میرود یا خیر یا اینکه اگر مراجع و علما همگی به تضعیف مشروعیت نظام بپردازند آیا سبب رفع مانع از سلطه ی اجنبی و اختلال نظام می شود یا خیر و امثال ذلک و شاید یک منبه جدی به خطا بودن تشخیص صغروی جنابعالی مخالفت آن با سیره ی علما در سال های اخیر ـ بلکه از قدیم الایام و در مواجهه با سایر سلطات حاکمه بر بلاد مسلمین ـ باشد و همه میدانیم کسانی که از این سیره اعراض کردند با چه عواقب و مصائبی روبرو شدند.
و کیف کان نسبت به کبری هم اشکالاتی وجود دارد و به نظر می رسد در تقریر مطلب کم لطفی فرموده اید
اما اینکه ادله ی تقیه شامل اتقاء از شیعیان نیست سلمنا، لکن قطعاً ادله ی لاضرر بسیاری از مضار مترتب بر مخالفت با سلطه ی حاکمه را می گردد و منحصر در ضرر جانی نیست و از بنده بهتر آگاهید که دلیل نفی ضرر چه بالحکومه چه بالتوفیق چه به غیر آن بر ادله ی احکام اولیه مقدم است.
در ثانی: در اصل اینکه ادله ی امر به معروف و نهی از منکر شامل موراد ترتب ضرر های آبرویی و حتی مالی باشد تردید وجود دارد همچنانکه حضرت آقای رفاهی اشاره به فتاوای فقهاء اعلی الله کلمتهم در این زمینه فرمودند فلذا مهمترین مقدمه ی بحث شما محل خدشه واقع می شود.
و اما اینکه نسبت ادله ی نهی از منکر با دلیل تقیه را تعارض قرار دهیم شاید خالی از مناقشه نباشد چراکه ظاهرا ما نحن فیه بخاطر در مقام امتثال بودن تنافی از قبیل تزاحم است و واضح است که مرجع در تزاحم ملاحظه ی اهمیت ملاک است. اگرچه لابد خواهید گفت که ملاک حفظ عقاید مردم و امثال آن اهم است ولی چندان برای حقیر و ظاهرا برای علماء کثر الله امثالهم واضح نیست مثلاً به طور جد احتمال می رود که حفظ اصل روحانیت و حوزه ها اهم باشد و حفظ عقاید هم طریقش منحصر در جان فشانی! و اعمال متهورانه نیست و قس علی هذا. لذا می بینیم که امام کاظم ع طبق برخی گزارش ها امر به کتمان امامتشان می کنند اما اگر ما بودیم میگفتیم چه چیزی از امامت مهمتر!
و الحاصل: در شمول دلیل نهی از منکر نسبت به مقام مناقشه هست و بر فرض شمول هم اگر تعارض باشد لاضرر مقدم است و اگر تزاحم باشد تکلیف اهم.
عصمنا الله من الزلل و آمننا من الفتن و عجل الله فرج ولیه.
گذشته از اینکه بخش عمده ی نوشته ی حضرتعالی را بحث های صغروی تشکیل میدهد ولی بنابر فرموده ی خودتان وارد آن مباحث نمی شویم از قبیل اینکه آیا در ما نحن فیه احتمال تاثیر میرود یا خیر یا اینکه اگر مراجع و علما همگی به تضعیف مشروعیت نظام بپردازند آیا سبب رفع مانع از سلطه ی اجنبی و اختلال نظام می شود یا خیر و امثال ذلک و شاید یک منبه جدی به خطا بودن تشخیص صغروی جنابعالی مخالفت آن با سیره ی علما در سال های اخیر ـ بلکه از قدیم الایام و در مواجهه با سایر سلطات حاکمه بر بلاد مسلمین ـ باشد و همه میدانیم کسانی که از این سیره اعراض کردند با چه عواقب و مصائبی روبرو شدند.
و کیف کان نسبت به کبری هم اشکالاتی وجود دارد و به نظر می رسد در تقریر مطلب کم لطفی فرموده اید
اما اینکه ادله ی تقیه شامل اتقاء از شیعیان نیست سلمنا، لکن قطعاً ادله ی لاضرر بسیاری از مضار مترتب بر مخالفت با سلطه ی حاکمه را می گردد و منحصر در ضرر جانی نیست و از بنده بهتر آگاهید که دلیل نفی ضرر چه بالحکومه چه بالتوفیق چه به غیر آن بر ادله ی احکام اولیه مقدم است.
در ثانی: در اصل اینکه ادله ی امر به معروف و نهی از منکر شامل موراد ترتب ضرر های آبرویی و حتی مالی باشد تردید وجود دارد همچنانکه حضرت آقای رفاهی اشاره به فتاوای فقهاء اعلی الله کلمتهم در این زمینه فرمودند فلذا مهمترین مقدمه ی بحث شما محل خدشه واقع می شود.
و اما اینکه نسبت ادله ی نهی از منکر با دلیل تقیه را تعارض قرار دهیم شاید خالی از مناقشه نباشد چراکه ظاهرا ما نحن فیه بخاطر در مقام امتثال بودن تنافی از قبیل تزاحم است و واضح است که مرجع در تزاحم ملاحظه ی اهمیت ملاک است. اگرچه لابد خواهید گفت که ملاک حفظ عقاید مردم و امثال آن اهم است ولی چندان برای حقیر و ظاهرا برای علماء کثر الله امثالهم واضح نیست مثلاً به طور جد احتمال می رود که حفظ اصل روحانیت و حوزه ها اهم باشد و حفظ عقاید هم طریقش منحصر در جان فشانی! و اعمال متهورانه نیست و قس علی هذا. لذا می بینیم که امام کاظم ع طبق برخی گزارش ها امر به کتمان امامتشان می کنند اما اگر ما بودیم میگفتیم چه چیزی از امامت مهمتر!
و الحاصل: در شمول دلیل نهی از منکر نسبت به مقام مناقشه هست و بر فرض شمول هم اگر تعارض باشد لاضرر مقدم است و اگر تزاحم باشد تکلیف اهم.
عصمنا الله من الزلل و آمننا من الفتن و عجل الله فرج ولیه.
