اینکه در خیلی از روایات داریم که امام علیه السلام
به زندیق مثلا میفرمایند اگر اخرتی بود شما خاسرید
ولی اگر فقط دنیا باشد ما خسرانی نکرده ایم،
-پس عقل میگوید همین احتمال برای انجام
واجبات کافی است- یا نسبت به مبدا و معاد
هست که چون احتمالش را میدهید باید انجام
دهید -الان من در صدد جمع اوری ان
روایات نیستم-
اینها نشان میدهد که مجرد احتمال کافی است دیگر
مگر ما دنبال چه هستیم؟ چون اینها ارشاد به حکم عقل
هستند ونه مولوی، وقطعا این روایات مال بعد
از فحص هم هست، چون فرض این است که آنها
دلیلی برای رد خدا ومعاد مثلا پیدا نکرده اند،
ونمیتوان هم ادعا کرد این روایات وماشابهها مختص
اصل دین است ونه احکام دین که بحث ماست فعلا،
چون قاعده عقلیه که تخصیص نمیخورد، بلکه این
قاعده در اصل دین هم که اجراء بشود بسبب جریانش
در احکام عملی است کما هو واضح چون خود وجوب
اعتقاد هم یک حکم عملی است.
اما نسبت به کلام شما، دفع ضرر محتمل را اخوند رد
کرده،که اگر ضرر دنیوی است که مقطوع ان وجوب دفع
ندارد فکیف بمحتمله، واگر اخروی است قبح عقاب بلابیان
بر ان حاکم است.
اصلا در قاعده عقلی که اکثر عقلاء خلاف ان را فهمیده اند
باید در عقل خودمان شک کنیم، این که فروع پیچیده علم
اجمالی نیست که بگوئیم انها درک نکرده اند وما فقط درک
میکنیم.
اصلا یه چیز دیگر! چه کسی گفته خدا در احتمال هم مولویت
دارد؟ چرا این سوال خنده دار است؟ اصلا دلیل بر حسن عقاب
چیست تا ببینیم مقدار شمولش چقدر است؟
شما اول باید مولویت او را در احتمال ثابت کنید تا بگوئیم
اینجا هم عقل حکم میکند، دلیل حسن عقاب انطور
که اقای احمدی میفرمودند در طریق کمال واقع شدن اوامر و نواهی
مولی است، که عقل میگوید اگر پدری که پسر را اورده، برای کمالش
به او دستوری بدهد عقلاء میگویند میتوان او را کتک بزند، خب کجا
عقل میگوید که اگر پسر احتمال هم میداده چون عقلاء میگویند
میتواند کتکش بزند، پس من هم جایز میدانم؟
گرچه استاد احمدی هم در مقام چیزی شبیه
استاد شهیدی فرموده اند.
به زندیق مثلا میفرمایند اگر اخرتی بود شما خاسرید
ولی اگر فقط دنیا باشد ما خسرانی نکرده ایم،
-پس عقل میگوید همین احتمال برای انجام
واجبات کافی است- یا نسبت به مبدا و معاد
هست که چون احتمالش را میدهید باید انجام
دهید -الان من در صدد جمع اوری ان
روایات نیستم-
اینها نشان میدهد که مجرد احتمال کافی است دیگر
مگر ما دنبال چه هستیم؟ چون اینها ارشاد به حکم عقل
هستند ونه مولوی، وقطعا این روایات مال بعد
از فحص هم هست، چون فرض این است که آنها
دلیلی برای رد خدا ومعاد مثلا پیدا نکرده اند،
ونمیتوان هم ادعا کرد این روایات وماشابهها مختص
اصل دین است ونه احکام دین که بحث ماست فعلا،
چون قاعده عقلیه که تخصیص نمیخورد، بلکه این
قاعده در اصل دین هم که اجراء بشود بسبب جریانش
در احکام عملی است کما هو واضح چون خود وجوب
اعتقاد هم یک حکم عملی است.
اما نسبت به کلام شما، دفع ضرر محتمل را اخوند رد
کرده،که اگر ضرر دنیوی است که مقطوع ان وجوب دفع
ندارد فکیف بمحتمله، واگر اخروی است قبح عقاب بلابیان
بر ان حاکم است.
اصلا در قاعده عقلی که اکثر عقلاء خلاف ان را فهمیده اند
باید در عقل خودمان شک کنیم، این که فروع پیچیده علم
اجمالی نیست که بگوئیم انها درک نکرده اند وما فقط درک
میکنیم.
اصلا یه چیز دیگر! چه کسی گفته خدا در احتمال هم مولویت
دارد؟ چرا این سوال خنده دار است؟ اصلا دلیل بر حسن عقاب
چیست تا ببینیم مقدار شمولش چقدر است؟
شما اول باید مولویت او را در احتمال ثابت کنید تا بگوئیم
اینجا هم عقل حکم میکند، دلیل حسن عقاب انطور
که اقای احمدی میفرمودند در طریق کمال واقع شدن اوامر و نواهی
مولی است، که عقل میگوید اگر پدری که پسر را اورده، برای کمالش
به او دستوری بدهد عقلاء میگویند میتوان او را کتک بزند، خب کجا
عقل میگوید که اگر پسر احتمال هم میداده چون عقلاء میگویند
میتواند کتکش بزند، پس من هم جایز میدانم؟
گرچه استاد احمدی هم در مقام چیزی شبیه
استاد شهیدی فرموده اند.
