تنبیه دوم مفاهیم در تعدد شرط و اتحاد جزاء هست.
مراد از اتحاد جزاء وحدت حکم واقعا است بخلاف تنبیه سوم که مراد اتحاد صوری حکم است که در واقع شاید حکم متعدد باشد.
مثال معروف: اذا خفی الاذان فقصر و اذا خفی الجدران فقصر.
مشکل ر زمان تحقق یک شرط و محقق نشدن شرط دیگر است، آیا در این فرض جزاء محقق است؟
سید خویی رحمه‌الله تعالی:
رابطه مفهوم هر یک با منطوق دیگری عموم مطلق است لذا منطوق مفهوم را تقیید می زند.
اشکال: بحث در جایی است که رابطه شرطین عموم من وجه است، کما اینکه خود ایشان در دراسات فرمود.
محقق نائینی و شهید صدر رحمهما الله تعالی
بین اطلاق اوی و واوی در هر خطاب با دو اطلاق در خطاب دیگر تعارض هست و تساقط می کنند.
مختار:
بیان محقق نائینی رحمه‌الله تعالی خوب است ولی تعارض بدوی است و جمع عرفی داریم.
عرف در این مواقع از اطلاق اوی و انحصار خطاب رفع ید می کند و نتیجه وجود دو شرط تامه مستقل برای جزاء می شود.
بیان عرفیت:
اگر بخواهیم از اطلاق واوی مفید استقلال رفع ید کنیم باید بگوییم این دو خطاب در صدد بیان جزء الموضوع بودند. در حالی که بیان جزء موضوع بعید است در عرف، اینکه مقداری از شرط را الان بگوید و مقدار دیگر را در مجلس دیگر بعید است.
علاوه بر اینکه غلبه وجود دارد در موارد شرط که شرط مستقل ذکر می شود و ذکر جزء غریب است.
مراد از اتحاد جزاء وحدت حکم واقعا است بخلاف تنبیه سوم که مراد اتحاد صوری حکم است که در واقع شاید حکم متعدد باشد.
مثال معروف: اذا خفی الاذان فقصر و اذا خفی الجدران فقصر.
مشکل ر زمان تحقق یک شرط و محقق نشدن شرط دیگر است، آیا در این فرض جزاء محقق است؟
سید خویی رحمه‌الله تعالی:
رابطه مفهوم هر یک با منطوق دیگری عموم مطلق است لذا منطوق مفهوم را تقیید می زند.
اشکال: بحث در جایی است که رابطه شرطین عموم من وجه است، کما اینکه خود ایشان در دراسات فرمود.
محقق نائینی و شهید صدر رحمهما الله تعالی
بین اطلاق اوی و واوی در هر خطاب با دو اطلاق در خطاب دیگر تعارض هست و تساقط می کنند.
مختار:
بیان محقق نائینی رحمه‌الله تعالی خوب است ولی تعارض بدوی است و جمع عرفی داریم.
عرف در این مواقع از اطلاق اوی و انحصار خطاب رفع ید می کند و نتیجه وجود دو شرط تامه مستقل برای جزاء می شود.
بیان عرفیت:
اگر بخواهیم از اطلاق واوی مفید استقلال رفع ید کنیم باید بگوییم این دو خطاب در صدد بیان جزء الموضوع بودند. در حالی که بیان جزء موضوع بعید است در عرف، اینکه مقداری از شرط را الان بگوید و مقدار دیگر را در مجلس دیگر بعید است.
علاوه بر اینکه غلبه وجود دارد در موارد شرط که شرط مستقل ذکر می شود و ذکر جزء غریب است.
