در مباحث تقیه معمولا مفروض اینست که اعتقاد و روش مؤمنین با مبانی حاکمان مسلط بر جامعه در تضادّ بوده، و برای حفظ خود ناچارند تظاهر به موافقت کنند.
اما همیشه اینطور نیست. مثلا در شرایطی که غالب افراد جامعه ـ به هر دلیلی ـ از حاکمیت روی گردان گشته، و انتظار دارند علما و مؤمنین هم نارضایتی خود را ابراز نموده و به حاکمان اعتراض کنند؛ سکوت و تقیّه ی علما از حکومت خود سبب آزار دیدن روحی و جسمی آنان از مردم خسته و به ستوه آمده خواهد شد.
سؤال اینجاست که در این صورت آیا واقعاً تزاحمی روی خواهد داد؟ و در صورت تزاحم، کدام طرف مقدّم می‌شود؟
اما همیشه اینطور نیست. مثلا در شرایطی که غالب افراد جامعه ـ به هر دلیلی ـ از حاکمیت روی گردان گشته، و انتظار دارند علما و مؤمنین هم نارضایتی خود را ابراز نموده و به حاکمان اعتراض کنند؛ سکوت و تقیّه ی علما از حکومت خود سبب آزار دیدن روحی و جسمی آنان از مردم خسته و به ستوه آمده خواهد شد.
سؤال اینجاست که در این صورت آیا واقعاً تزاحمی روی خواهد داد؟ و در صورت تزاحم، کدام طرف مقدّم می‌شود؟
