17-بهمن-1401, 13:10
(آخرین تغییر در ارسال: 17-بهمن-1401, 13:13 توسط مهدی منصوری.)
یکی از نکاتی که باید در مورد اشخاص حقوقی مورد توجه قرار گیرد، تفاوت شخص و شخصیت است.
نکته پرداختن به این مطلب، این است که گاهی در تعابیر تسامح می‌شود و به جای تعبیر «شخص» از عنوان «شخصیت» استفاده می شود؛ لذا مناسب است که به این جهت توجه شود تا این دو عنوان دقیق‌تر به کار برده شود.
«شخص» اسم برای فرد انسان است؛ مانند زید که به نام خاصی خوانده می‌شود، اما شخصیت، صلاحیت و اهلیّتی است که در این شخص وجود دارد تا صاحب حق یا تکلیف شود. شخصیت در بعضی کتاب‌ها این گونه تعریف شده است: «صلاحیةٌ فی الشخص یصیر بموجبها صاحب الحق و التکلیف». به تعبیر دیگر که آسان تر است می‌توان در تعریف شخصیت گفت: «أهلیّةُ الشخص للحقّ و التکلیف.»[1]بر این اساس أهلیت برای حق و تکلیف، «شخصیت» نامیده می‌شود و اگر أهلیت وجود نداشته باشد، شخصیت نخواهد داشت. به عنوان مثال سنگ أهلیت تعلق حق و تکلیف ندارد و لذا در اصطلاح حقوق، شخص نخواهد بود ولو اینکه از نظر اصطلاح فلسفی به لحاظ اینکه تشخص دارد، شخص خواهد بود.
بنابراین چیزی که صلاحیت دارد، شخص و خود صلاحیت، شخصیت است.
در افراد انسان أهلیت به طور طبیعی وجود دارد و قانون قرار نداده و نیاز به اعتبار ندارد. اما در مثل شرکت چیزی نبوده است که صلاحیت داشته باشد بلکه برای او اعتبار شده است که می‌تواند دارای حق و تکلیف باشد.
توضیح ارائه شده به این جهت بیان گردید که گاهی در کتب فارسی و عربی، از شرکت ها به عنوان «شخصیت حقوقی» یاد می‌شود، در حالی که این تعبیر مسامحه است؛ چون تعبیر دقیق این است که شرکت، «شخص حقوقی» است و «شخصیت حقوقی» را دارا است. در نتیجه چون شخصیت حقوقی دارد، شخص حقوقی شده است.
برگرفته از کتاب الشخص الاعتباری صفحه 29
[1]. شخصيت حقوقى(صفار) 98.
