22-دي-1393, 17:37
(آخرین تغییر در ارسال: 22-دي-1393, 17:50 توسط خطیب توانا.)
چند نکته:
در مورد لباس بد نیست بدانیم و آن جایگاه لباس در زمان کنونی است، بدیهی است که در اذهان عموم مردم کسانی که به لباس روحانیت ملبس شده اند از مقبولیت و اعتماد بیشتری برخوردارند، به خاطر همین نکته عده ای از فضلا چنین نعمتی را قدر دانسته و برای کار فرهنگی و انتقال اطلاعات دینی از آن استفاده می کنند، که این عملکرد در مورد عده ای از فضلا که وارد کار اجرایی شده اند و یا خصوص کسانی که تنها در ایام تبلیغ ملبس می شوند کاری بسیار پسندیده و شایسته است.
اما در رابطه با کسانی که وارد کار های تبلیغی نشده اند و با این حال ملبس به لباس روحانیت هستند گاهی همین نعمت منجر به نقمت می شود به این صورت که نه تنها لباس ایشان آمر به معروف و ناهی از منکر نخواهد بود بلکه مهر تایید بعضی مفاسد و جرایم در جامعه خواهد شد.
به عنوان نمونه می دانیم( البته اگر همین الآن هم کسی تعجب نکنه خوبه!) که مجسمه سازی و عروسک سازی حرام است در حالی که در جامعه به وفور یافت می شود و کلاس های آموزشی برای آن دایر می شود و حتی خود روحانیون برای بچه های خود عروسک می خرند!؛ بله گرچه مراجع عظام تقلید خرید و فروش مجسمه را حرام نمی دانند اما همین که روحانیون این کار را انجام می دهند ملازمه عرفی با این دارد که ساخت آن هم بدون اشکال است.
نمونه دیگر آن بحث ریش تراشی است که با این که نوع مراجع فتوا و یا احتیاط وجوبی بر حرمت در این امر دارند اما به شدت در جامعه رواج دارد و اگر به کسی بگویی حرام است کاملا متعجب می ماند.
و نمونه دیگر بحث موسیقی است فرض کنید روحانی که در مقام تبلیغ نبوده و وقت آن را هم ندارد( ولو برای این کار هم حجت داشته باشد مثلا با یک کار مهم تر او در تزاحم باشد)، حال برای مسافرتی با لباس روحانیت سفر کند اگر در این حال تذکری ندهد مردم مهر تایید بر آن می زنند ولو از دید بعضی مراجع حرام باشد. و نمونه های دیگری که می توانید بر آن بیابید.
توجه داشته باشید:
بحث از امر به معروف و نهی از منکر اعم از وجوب و استحباب و همچنین اعم از حرمت و کراهت است و حداقل روحانی غافل از تذکر در امور مذکوره اگر امر حرام را در جامعه رواج ندهد امر مکروهی را در جامعه رواج داده است.
بنابراین این گونه افراد با این که فعلا اهداف تحصیلی دارند نه تبلیغی اگر بخواهند به تذکر در این امور هم بپردازند تا مانع تالی فاسد مذکور شوند به ناگزیر بخشی از وقت خود را باید صرف این امور کنند که در نتیجه با اهدافی که دنبال می کنند دچار تزاحم می شود، که در این صورت نسبت به این افراد بایستی طبق ملاک اهم و مهم قضاوت نمود و امر مهم اگر تحصیل است را بر اصل تلبس زودهنگام مقدم کرد.
در مورد لباس بد نیست بدانیم و آن جایگاه لباس در زمان کنونی است، بدیهی است که در اذهان عموم مردم کسانی که به لباس روحانیت ملبس شده اند از مقبولیت و اعتماد بیشتری برخوردارند، به خاطر همین نکته عده ای از فضلا چنین نعمتی را قدر دانسته و برای کار فرهنگی و انتقال اطلاعات دینی از آن استفاده می کنند، که این عملکرد در مورد عده ای از فضلا که وارد کار اجرایی شده اند و یا خصوص کسانی که تنها در ایام تبلیغ ملبس می شوند کاری بسیار پسندیده و شایسته است.
اما در رابطه با کسانی که وارد کار های تبلیغی نشده اند و با این حال ملبس به لباس روحانیت هستند گاهی همین نعمت منجر به نقمت می شود به این صورت که نه تنها لباس ایشان آمر به معروف و ناهی از منکر نخواهد بود بلکه مهر تایید بعضی مفاسد و جرایم در جامعه خواهد شد.
به عنوان نمونه می دانیم( البته اگر همین الآن هم کسی تعجب نکنه خوبه!) که مجسمه سازی و عروسک سازی حرام است در حالی که در جامعه به وفور یافت می شود و کلاس های آموزشی برای آن دایر می شود و حتی خود روحانیون برای بچه های خود عروسک می خرند!؛ بله گرچه مراجع عظام تقلید خرید و فروش مجسمه را حرام نمی دانند اما همین که روحانیون این کار را انجام می دهند ملازمه عرفی با این دارد که ساخت آن هم بدون اشکال است.
نمونه دیگر آن بحث ریش تراشی است که با این که نوع مراجع فتوا و یا احتیاط وجوبی بر حرمت در این امر دارند اما به شدت در جامعه رواج دارد و اگر به کسی بگویی حرام است کاملا متعجب می ماند.
و نمونه دیگر بحث موسیقی است فرض کنید روحانی که در مقام تبلیغ نبوده و وقت آن را هم ندارد( ولو برای این کار هم حجت داشته باشد مثلا با یک کار مهم تر او در تزاحم باشد)، حال برای مسافرتی با لباس روحانیت سفر کند اگر در این حال تذکری ندهد مردم مهر تایید بر آن می زنند ولو از دید بعضی مراجع حرام باشد. و نمونه های دیگری که می توانید بر آن بیابید.
توجه داشته باشید:
بحث از امر به معروف و نهی از منکر اعم از وجوب و استحباب و همچنین اعم از حرمت و کراهت است و حداقل روحانی غافل از تذکر در امور مذکوره اگر امر حرام را در جامعه رواج ندهد امر مکروهی را در جامعه رواج داده است.
بنابراین این گونه افراد با این که فعلا اهداف تحصیلی دارند نه تبلیغی اگر بخواهند به تذکر در این امور هم بپردازند تا مانع تالی فاسد مذکور شوند به ناگزیر بخشی از وقت خود را باید صرف این امور کنند که در نتیجه با اهدافی که دنبال می کنند دچار تزاحم می شود، که در این صورت نسبت به این افراد بایستی طبق ملاک اهم و مهم قضاوت نمود و امر مهم اگر تحصیل است را بر اصل تلبس زودهنگام مقدم کرد.
