استدلال به اصل حکم از ادله ی ناظر به فرع حکم

[محمود رفاهی فرد]

البته ممکن است گفته شود هر جا که اصل حکم در فضای تخاطب روشن است و سوال از تفریعات حکم است، جواب ظهور در ارشاد به سریان یا عدم سریان حکم نسبت به آن فرض دارد و لذا به جهت ارشادیت، نمی توان به ظهور امر و نهی تمسک کرد. چون امر، ارشاد به سریان حکم معلوم در فرع مورد سوال است و دلالتی بر الزامی بودن آن حکم معلوم ندارد.
ولی استاد به نحو دیگری مطلب را تقریر می کردند. به این بیان که اصول لفظیه، برای اثبات چیزی است که متکلم به طور طبیعی و نوعی در مقام تفهیم آن با آن لفظ است و لذا در مساله ی دوران بین تخصیص و تخصص، نمی توان به اصاله العموم تمسک کرد، چرا که غرض نوعی از القاء عام، کشف خصوصیت موضوع نیست.
اما در تطبیق این مطلب بر ما نحن فیه، ابهام هست...