25-فروردين-1398, 02:06
عدم منع و ردع و تقبیح پس ازذکر یک واقعه یا حکایت در قرآن علی الاصول باید دال بر تائید یا جواز آن امر تلقی شود چرا که عقلا قبیح است که خداوند پس از نقل واقعه ای چنانچه متضمن حرامی باشد مطلب را مسکوت گذاشته و بدون بیان موضع از آن بگذرد مطلب از مصادیق تقریر و موضوعا مشمول قبح سکوت در مقام بیان است به همین دلیل هم تقریر معصوم را از ادله استنباط دانسته اند کلام الله که جای خود را دارد .
