(20-آبان-1398, 21:04)مسعود عطار منش نوشته: به نظر می رسد نکته بحث اینجاست که باید دید نسبت عامل حجیت با مورد به نحو انحلالی است یا وحدانی مثلا در مثال اول عامل حجیت امر برای.وجوب مقام بیان است که اگر مقام بیان ذیل شد اخلاقی دیگر ظهور صدر هم از بین می رود چون نسبت مقام بیان بین صدر و ذیل وحدانی است و معمولا دو مقام بیان در یک جمله نیست بخلاف مثال دوم که اصاله عدم خطا که عامل حجیت نقل خبر است نسبتش با فقرات مختلف انحلالی است یعنی اگر کسی در صدر خطا کرد هیچ ربطی به خطای در ذیل نداشه اصاله عدم خطا در ذیل جاری میشود.
به نکته دقیقی اشاره کردید
اما دو ملاحظه هست:
اول: ممکن است بگوییم بین استحباب و وجوب در مقام بیان تفاوتی نیست چون هر دو بعث هستند. بله، اگر یک فقره تهدید یا تعجیز یا مثل این دو باشد دیگر به ظهور بعث خلل وارد می کند.
دوم: اگر عدم حجیت یک فقره ناشی از خطای راوی باشد، باید تفصیل دهیم که اگر فقره دیگر مرتبط با فقره ای باشد که در آن خطا شده و این ارتباط به نحوی است که متکلم و راوی در هر فقره به فقره دیگر توجه داشته و در عین حال اشتباه کرده است دیگر اصالة عدم الخطا در فقره دیگر هم جاری نیست چون محتمل است قویا که اشتباه و خطای در فقره اول موجب خطا در فقره دوم شده باشد و معلوم نیست عقلاء این جا هم اصالة عدم الخطا داشته باشند اما اگر ارتباط دو فقره به این صورت نباشد یا اصلا ارتباطی نباشد اصالة عدم الخطا جاری است و تبعیض کاملا درست است.
