خطابات قانونیة

[سید محمود فریمانه]

ایشان در توضیح قبول این مبنا می گوید که فعلیت حکم به این است که لو وصول الیه لکان محرکا وباعثا له نحو الفعل ، ودر مورد ناسی وغافل این درست است وحکم به این معنا حتی در همین حال نسیان وخطاء هم فعلی است وفقط محرک نیست که بعد الوصول محرک هم می شود، اما نسبت به عاجز چون همین الان خطاب به او واصل هست اما محرک نیست لعجزه، لذا حکمِ فعلی هم نیست، (حتی ایشان خطابات شخصیه به ناسی وغافل را هم مثل خطابات قانونیه حساب می کند وبه همین معنای مذکور فعلی می دانند).