نقل قول:5 - صلاة الجمعة - التحیر فی حکم صلاة الجمعة / محمد رفیع بن فرج گیلانی (م ح 1160)
مؤلف از شاگردان علامه مجلسی است که گویا رساله ای با دو تحریر که یکی افزوده هایی بر دیگری دارد، تألیف کرده است... محمد رفیع گیلانی ... چند رساله در این باب نوشته و این رساله مختصر درباره ی فرض شک مجتهد در حکم صلاة جمعه در غیبت و تحیّر اوست میان وجوب عینی و تخییری و حرمت، و تأسیس اصل برائت و یا احتیاط؛ و او خود اخیر را اظهر دانسته و حکم به جمع کرده است. (نسخه های مختلف موجود در کتابخانه های مجلس، مرعشی، آستان قدس رضوی)، آقا محمد حسین بن آقا ابراهیم رساله ای در رد بر استاد خود یعنی همین رفیع گیلانی نوشته است.
20 - الجمع بین صلاة الظهر و الجمعة / بدر الدین محمد بن ابراهیم (قرن 12)
وی بر این باور است که جمع بین نماز ظهر و جمعه روا نیست. نسخه ای از رساله ی او در کتابخانه مرعشی (فهرست 94/13 ش 4913) و نسخه ای دیگر به شماره ی 9509 در همان کتابخانه موجود است.
30 - رسالة فی صلاة الجمعه / سلطان العلما سید محمد بن سید دلدار علی نقوی (م 1284)
مؤلف قائل به احتیاط جمع بین ظهر و جمعه است؛ نسخه ای از رساله او در کتابخانه ی آیت الله مرعشی (فهرست، 391/8، ش 3160) موجود است.
منبع:
بخش آگاهی های کتابشناختی درباره ی نماز جمعه در کتاب دوازده رساله فقهی درباره ی نمازجمعه از روزگار صفوی. به کوشش رسول جعفریان، انتشارات انصاریان، قم، 1381 شمسی،
اینجا کلیک کنید
نقل قول:«فاضل خراسانی» در روزگاری بود که در آن روزگار فضلا فراوان بودند و او در حکمت و فقه و حدیث میان آنان ممتاز و فردی گوشته گیر بوده و از کثرت ذکر، از مردم کناره می گرفت؛ به طوری که کم کم از اولیاء الله شد تا آن که منصب امامت جمعه به او واگذار گردید و در آخر، در حد بالایی میان خواص و عوام اعتبار یافت. این گذشت تا آن که روزی سلطان جائر «شاه صفی» از وزیرش «خلیفه سلطان» خواست تا علما و مقربین را در روز جمعه برای اقامه ی نماز در مسجد آگاه سازد، چرا که او می خواهد به امام جمعه اقتدا کند. «خلیفه سلطان» امر سلطان را اجرا کرده و شمار زیادی از فضلا و امرا در روز جمعه حاضر شدند. وقت شروع خطبه، خلیفه سلطان به امام جمعه گفت: امروز را نماز ظهر بخوان و امام نیز چنین کرد. در این مجلس، عارف ربانی «رفیع الدین حسینی» شرکت نکرد، پس از نماز، همه ی علما و امرا از طرف وزیر برای ناهار دعوت شدند که از آن جمله رفیع الدین و امام جمعه یعنی «محمد باقر خراسانی» هم بود. در آن جا خلیفه سلطان، سید حسینی را مورد عتاب و خطاب قرار داد که چرا در نماز حاضر نشدی؛ زیرا سلطان، حکم به حضور همه ی علما کرده بود و عمل برخلاف حکم سلطان کار زشتی است. او گفت: آری! کارِ خلاف حکم سلطان، زشت است اما نه به زشتی کار این فاضل - و اشاره به امام جمعه کرد. چرا که عقیده ی او وجوب عینی نماز جمعه است و به مجرد این که شما به او گفتی امروز نماز ظهر را بخوان، او چنین کرد. البته اینجا محل تقیه نبود، چرا که سلطان شیعه پشت سر او به نماز ایستاده بود. خلیفه سلطان و حضار ساکت شدند و امام جمعه، به اندازه ای خجل شد که تا آخرِ مجلس، سخن نگفت.
(این واقعه نمی تواند در زمان شاه صفی (م 1052) رخ داده باشد. محتمل است که در زمان عباس دوم (م1077) بوده باشد؛ در آن اشکالش آن است که خلیفه سلطان (م1064) یاد شده و بعید می نماید که تا زمان حیات خلیفه سلطان، امامت جمعه در اختیار محقق بوده باشد. به هر روی، دشواری درباره ی درست بودن آن، دست کم به این صورت، وجود دارد.
کتاب دوازده رساله فقهی درباره ی نمازجمعه از روزگار صفوی، صفحات 564 و 565
به نقل از رساله در نفی وجوب عینی نوشته عبدالحی رضوی کاشانی،
اینجا کلیک کنید
نقل قول:سیدجعفر کشفی (م 1267) در کتاب کفایة الایتام فی معرفة الأحکام نوشت: ... در هر چهار شب از چهار روز در عالم خواب، واقعه دیدم که از آن یقین و معلوم شد که گذاردن نماز جمعه در ایام غیبت امام علیه السلام حرام است و گذارنده ی آن طالب ریاست و غاصب مر حق و منصب امامت آن بزرگواران می باشد ...
کتاب دوازده رساله فقهی درباره نمازجمعه، رسول جعفریان ص 52
قطع قلم به قیمت نان می کنی رفیق
این خط و این نشان که زیان می کنی رفیق
گیرم درین میانه به جایی رسیده ی
گیرم که زود دکه دکان می کنی رفیق
کفاره اش ز گندم عالم فزون تر است
از عمر آنچه خدمت خان می کنی رفیق
خود بستمش به سنگ لحد مرده توش نیست
قبری که گریه بر سر آن می کنی رفیق
گفتی گمان کنم که درست است راه من
داری گمان چو گمشدگان می کنی رفیق
این خط و این نشان که زیان می کنی رفیق
گیرم درین میانه به جایی رسیده ی
گیرم که زود دکه دکان می کنی رفیق
کفاره اش ز گندم عالم فزون تر است
از عمر آنچه خدمت خان می کنی رفیق
خود بستمش به سنگ لحد مرده توش نیست
قبری که گریه بر سر آن می کنی رفیق
گفتی گمان کنم که درست است راه من
داری گمان چو گمشدگان می کنی رفیق
