19-اسفند-1392, 23:07
سه فرق وجود دارد
1.در اطلاق لفظی قید مشکوک که در مقام نفی اعتبار آن هستیم (با تمسک به اطلاق) قید لفظ مذکور در خطاب است (مثلا در عتق رقبه شک در اعتبار ایمان میشود و ایمان قید همین رقبه ماخوذ در خطاب است است)ولی در اطلاق مقامی آنچه را که در مقام نفی آن هستیم یک مفهوم مستقل است نه قید لفظ ماخوذ در خطاب (مثلا در وضو شک میشود که در آن غسل گوش یا استنشاق معتبر است یا خیر تمسک به اطلاق مقامی میشود و نفی میگردد.
2.در اطلاق لفظی تمسک به اطلاق لفظ مذکور در همین خطاب میشود و حال آنکه در اطلاق مقامی گفته میشود در این خطاب و خطابات دیگر اخذ نشده پس معتبر نیست.
3.در اطلاق لفظی احراز اینکه مولی در مقام بیان است در همین خطاب لازم است و حال آنکه در اطلاق مقامی احراز اینکه در مقام بیان در خطاب و خطابات آخر و حکم عقل لازم است.
1.در اطلاق لفظی قید مشکوک که در مقام نفی اعتبار آن هستیم (با تمسک به اطلاق) قید لفظ مذکور در خطاب است (مثلا در عتق رقبه شک در اعتبار ایمان میشود و ایمان قید همین رقبه ماخوذ در خطاب است است)ولی در اطلاق مقامی آنچه را که در مقام نفی آن هستیم یک مفهوم مستقل است نه قید لفظ ماخوذ در خطاب (مثلا در وضو شک میشود که در آن غسل گوش یا استنشاق معتبر است یا خیر تمسک به اطلاق مقامی میشود و نفی میگردد.
2.در اطلاق لفظی تمسک به اطلاق لفظ مذکور در همین خطاب میشود و حال آنکه در اطلاق مقامی گفته میشود در این خطاب و خطابات دیگر اخذ نشده پس معتبر نیست.
3.در اطلاق لفظی احراز اینکه مولی در مقام بیان است در همین خطاب لازم است و حال آنکه در اطلاق مقامی احراز اینکه در مقام بیان در خطاب و خطابات آخر و حکم عقل لازم است.
