30-مهر-1395, 20:39
این برای هر عقلی بدیهی است که جلوگیری از تلف مال و از بین رفتن آن نیکو است، گرچه مال کسی دیگر باشد.
اما این که فرمودید مصداق این روایت با بحث فرق می کند( گرچه قبول ندارم، اما) این فرق که به نفع برداشت بنده است، چرا که وقتی مالی که احتمال می رود تلف نشود مجاز به تصرف است، پس به طریق اولی مال قطعی التلف جائز التصرف است.
اما اگر منظور برداشت حکم ضمان یا عدم از آن است؛ این احتمالی که شما می فرمایید در نزد عرف کالعدم است و بین مثال شما و مثال روایت فرقی نمی بیند. دلیلی برای این دقت عقلی و فلسفی وجود ندارد و امام با زبان خود عرف با آن ها سخن گفته اند نه فیلسوفانه.
اما این که فرمودید مصداق این روایت با بحث فرق می کند( گرچه قبول ندارم، اما) این فرق که به نفع برداشت بنده است، چرا که وقتی مالی که احتمال می رود تلف نشود مجاز به تصرف است، پس به طریق اولی مال قطعی التلف جائز التصرف است.
اما اگر منظور برداشت حکم ضمان یا عدم از آن است؛ این احتمالی که شما می فرمایید در نزد عرف کالعدم است و بین مثال شما و مثال روایت فرقی نمی بیند. دلیلی برای این دقت عقلی و فلسفی وجود ندارد و امام با زبان خود عرف با آن ها سخن گفته اند نه فیلسوفانه.
samimi.blog.ir
