4-بهمن-1395, 17:46
(4-بهمن-1395, 12:12)83068 نوشته: با توجه به تفاوت مبنای آیت الله خویی و آیت الله شبیری در عدم جریان استصحاب در شبهات حکمیه، تفاوت هایی در موارد مختلف ایجاد می شود که یکی از مثال های آن در ادامه می آید:
فرض کنید چیزی با عرق جنب از حرام بر خورد کرده است و ما نمی دانیم آیا این عرق نجس و منجس است یا خیر؛ می گوییم این شیء قبل از برخورد با عرق جنب از حرام نجس نبود و الان شک می کنیم و حکم به بقاء عدم النجاسه می شود. در اینجا استصحاب عدم نجاست جاری می شود و تعارضی با عدم مجعول هم ندارد.
در اینجا نکته ی تعارض استصحابین که مرحوم آیت الله خویی می گفتند وجود ندارد و باید قائل شوند که استصحاب در اینجا در شبهه حکمیه جاری می شود؛ اما نکته ای که آیت الله شبیری در مورد عدم جریان استصحاب در شبهات حکمیه گفتند در اینجا هم هست و مانع از جریان استصحاب حکم می شود.
در این مثال به نظر اشکال وجود دارد.
1. مرحوم خویی استصحاب عدم جعل را با بقای مجعول در تعارض می بینند. در حالی که در مطلب فوق استصحاب عدم مجعول بیان شده که به نظر صحیح نیست. شاید مراد عدم جعل باشد.
2. مراد از عدم جعل در کلام محقق خویی، عدم جعل زائد به میزانی است که شامل فتره مشکوکه شود. در مثال فوق استصحاب بقای مجعول (طهارت) جاری است و با استصحاب عدم جعل زائد (عدم جعل طهارت برای بعد از ملاقات با عرق جنب از حرام) تعارض دارد.
