7-اسفند-1397, 19:27
(6-اسفند-1397, 12:53)82036 نوشته: 1- مسلم است که در غیبت حق الناس وجود دارد فلذا بحث فرضی نیست که اگر قائل شویم. انچه ممکن است تامل شود در حق الله در غیبت باشد لکن حق الناس بودن آن جای تردید ندارد.
لطف بفرمایید دلیل مسلم شمردن وجود حق الناس در مسأله‌ی غیبت را بفرمایید. تا جایی که خاطرم هست (تازگی مراجعه نداشته‌ام) حد اقل فتوای برخی از فقها این است که طلب بخشش بر غیبت کننده واجب نیست، چرا که در غیبت تنها حق الله پایمال شده است.
(6-اسفند-1397, 12:53)82036 نوشته: 2- اینکه جواز مطالبه را مسلم دانستید، نیازمند دلیل است.
آیا شخص برای اینکه در جلسه مختصری غیبت شده است می تواند مطالبه یک میلیون تومان و بیشتر از آن کند و بر غیبت کننده لازم است که مبلغ را بپردازد؟؟
فرض بفرمایید کسی بنده را ایذاء کرده باشد و مطالبه‌ی بخشش کند. آیا بنده مخیر هستم که وی را نبخشم یا خیر؟ اگر حق دارم وی را نبخشم، ممکن است شخص بگوید من تمام دنیا را به تو می‌دهم که من را ببخشی، و من بگویم نمی‌خواهم ببخشم. امر عجیبی است؟ وقتی اختیارش دست من است، چه دلیلی بر محدود کردن این اختیار وجود دارد؟ غیبت هم مانند ایذاء.
لزوم پرداخت وجه در فرض مطالبه‌ی شخص غیبت شونده، وجوب شرعی نیست که از ثبوت این وجوب تعجب کنید. بلکه وجوب عقلی است. اگر شخص به دنبال رفع عقاب اخروی است، عقلا بر وی لازم خواهد بود که وجه را ببخشد.
به عبارت دیگر، عدم پرداخت وجه توسط غیبت کننده، برای خودش عقاب مستقلی به دنبال ندارد. بلکه اگر به دنبال رفع عقاب بابت حق الناس باشد، مجبور است آن وجه را پرداخت کند.
(6-اسفند-1397, 12:53)82036 نوشته: اگر دلیلی بر این امر باشد باید رابطه آن با روایات کفایت دعا و استغفار غیبت کننده ملاحظه شود.
همین روایات کفایت دعا و استغفار غیبت کننده، شاهدی بر عدم ثبوت حق الناس در مورد غیبت است.
