اثبات اولویت ترک محتمل الکبیره از معلوم الصغیره

[سید محسن حائری]

اما البته یکی از اشکالات شما نسبتا وارد بود به بیانی بهتر (البته بعد مقداری استدراک می کنیم).
بیانی که از آقای لاریجانی در جواب به حق الطاعه است و در درس های خارج اصول ذیل این بحث دیدم که بزرگان درباره اش صحبت می کنند.
بنده حقیقتا مصلحت تسهیل را دست کم گرفتم. فقط وجهی برای عدم لزوم می دانستم نه این که اراده جدی مولی بر وفق آن را در نظر بگیرم.
آقای لاریجانی می گویند: نسبت به مصلحت تسهیل ممکن است اراده شدید مولی اتفاقا بر ترخیص از فعل یا ترک باشد.
چون اولا نسبت به عباد رئوف است. اصلا راضی نیست که حکم لزومی باشد تا عباد به سختی بیفتند. راحتی آن ها برایش مهم است.
ثانیا رغبت در اعمالشان از بین می رود بلکه ممکن است از دین زده شده و خدایی نکرده از آن خارج شوند و ...
به همین خاطر اراده شدیده مولی بر جواز باشد و نهی شدید از لازم گردانیدن فعل داشته باشد به طوری که لازم گردانیدن مبغوض مولی باشد.
بدین صورت مصلحت تسهیل (برخلاف آنچه گفته شد) فقط نقش کم کردن مقدار لزوم اجتناب یا انجام عمل را ندارد.
بلکه کاملا تزاحم می کند با مصلحت و مفسده واقعیه فعل.چون لازم گردانیدن هم مبغوض شدید مولی ممکن است باشد.

جالب است که در این مورد نیز با شما (و به طبع آقای لاریجانی) مخالف هستم. هر چند که این مورد را بر علیه مدعای اولیه‌ی خود مطرح کرده‌اید.
از آنجایی که بحث در این مورد خود مجال بالایی می‌طلبد شما را ارجاع می‌دهم به مقاله‌ای که آقای سید علی اکبر حائری در پاسخ به آقای لاریجانی در همان دوره‌ها منتشر کردند:

لینک جهت مطالعه و دانلود از سایت نورمگز:
https://www.noormags.ir/view/fa/articlep...ownumber=1


لینک جهت دانلود از پرتال جامع علوم انسانی:
http://ensani.ir/fa/article/30520/%D8%AD...8%B9%D8%A9