14-اسفند-1398, 11:03
(13-اسفند-1398, 18:27)عرفان عزیزی نوشته: ممکن است ایشان توثیق حاصل از معاریف و اکثار ونقل یکی از مشایخ ثلاث را در یک طرف تعارض ببینند و تضعیف را هم در یک کفه یعنی مجموع آن سه با تضعیف درگیر هستند لذا لم یثبت وثاقته
بله قطعا همینگونه است که ایشان هر سه را در یک طرف می بینند لکن سوال این بود که چرا باید اینطور باشد، چرا یکی از توثیق ها با تضعیف تعارض نکند و رجوع به توثیق بعدی کنیم؟ با اینکه خود استاد در بحث وثاقت علی بن ابی حمزه بطائنی فرمودند یک تضعیف با یک توثیق او تعارض می کنند و رجوع می کنیم به حسن سابقه ی وی و حسن سابقه ی وی را استصحاب می کنیم.
در بحثی که با یکی از فضلای درس حضرت استاد مطرح شد ایشان فرمودند در بحث علی بن ابی حمزه استاد به توثیق دیگری رجوع نکردند و صرفا به حالت سابقه وثاقت و استصحاب آن تمسک کرده اند لذا نمی تواند آن را اشکال نقضی بر خود استاد گرفت، سپس فرمودند: به صورت کلی مبنای استاد این است که اگر یک تضعیف باشد ده تا هم توثیق عام در مقابلش باشد همه ی آن هابا تضعیف صریح رجالی مورد معارضه قرار می گیرند. کما اینکه در مورد محمد بن سنان نظر ایشان این است که تضعیفات صریحی که درباره ی او آمده است مانع از این است که ما به راه های توثیق عام اعتماد کنیم.
با این حال فقط یک سوالی که می ماند این است که مگر شیخ طوسی رحمه الله که خود نقل مشایخ ثلاث از مفضل بن صالح را نقل کرده است، تضعیف ابن غضائری و کلام نجاشی را در مورد او ندیده است؟ پس چگونه می فرماید آن سه نفر لایرووون و لا یرسلون الا عن ثقۀ؟؟
معلوم می شود ایشان تضعیف مذکور را قبول نداشته است و او را شخص ثقه ای می دانسته است. مگر اینکه گفته شود جمله ی مذکور را شیخ در کتاب عده الاصول گفته است و نقل روایات مشایخ ثلاث از مفضل بن صاحل در کتب روایی بوده است که بعد از عدۀ الاصول نگاشته شده است.
