حبوه در نظر ایه الله شبیری

[امین]

در مورد حبوه روایات متفاوت است ولی مشهور فقط حبوه را در چهار چیز میداند شمشیر وانگشتر وقران ولباس اقای تبریزی مطلق سلاح گفته واقای سیستانی هم در مورد سلاح احتیاط واجب کرده اند که با دیگر ورثه صلح شود در این میان اقای اراکی جرات کرده فرموده اند بنا بر احتياط در مورد كُتُب و رحل و راحله و اسلحۀ ميّت پسر بزرگتر با ديگر ورثه مصالحه كنندتا میرسد نوبت به حاج اقا که صریحا فتوا میدهند: : قرآن و كتابها و انگشتر و شمشير و سلاح ميّت و لباسهايى را كه پوشيده يا براى پوشيدن تهيّه كرده و جهاز شتر، مال پسر بزرگتر است...و بنا بر احتياط مستحبّ، در مورد مركب ميّت هم رضايت پسر بزرگتر جلب شود.هر چند در میان قدما هم بر خلاف مشهور فتاوایی بوده مثلا ابن جنید سلاح را اورده فقیه روایتی که کتب و رحل را دارد اورده در غنیه و انتصار ثیاب نیامده در خلاف خاتم نیامده در مسالک هم به اقتصاد به این چهار تا اشکال کرده ولی به هر حال با اینکه در هیچ روایتی این چهار تا نیامده و جمع روایات هم چیزی را اقتضا میکند که هیچ کس نگفته است،اینکه حاج اقا به ان فتوا داده اند شاید بخاطر این باشد که وجود همین اختلافات کم باعث میشود که ما نتوانیم روایات را کنار بگذاریم.
البته اینکه راحله را احتیاط مستحب کرده اند چون در صحیحه ربعی طبق نقل فقیه راحله نیست اما طبق نقل شیخ و کلینی هست
در مورد درع هم یا انرا به سلاح ملحق نموده اند یا لباس یا وجه دیگری که نمیدانم.
به هرحال اینجا هم چون ارث نوه _که گذشت_ و بسیاری از موارد دیگر ازجاهایی است که مبنای عمل به شهرت جای خود را نشان میدهد.
اما بعضی از روایات:
1-مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ عَنْ عِدَّةٍ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسَى عَنْ رِبْعِيِّ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِذَا مَاتَ الرَّجُلُ فَسَيْفُهُ وَ مُصْحَفُهُ وَ خَاتَمُهُ- وَ كُتُبُهُ وَ رَحْلُهُ وَ رَاحِلَتُهُ- وَ كِسْوَتُهُ لِأَكَبْرِ وُلْدِهِ- فَإِنْ كَانَ الْأَكْبَرُ ابْنَةً فَلِلْأَكْبَرِ مِنَ الذُّكُورِ.
وَ رَوَاهُ الشَّيْخُ بِإِسْنَادِهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ وَ‌رَوَاهُ الصَّدُوقُ بِإِسْنَادِهِ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسَى مِثْلَهُ إِلَّا أَنَّهُ أَسْقَطَ وَ رَاحِلَتُهُ
2-عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِيلَ عَنِ الْفَضْلِ بْنِ شَاذَانَ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ رِبْعِيِّ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ:إِذَا مَاتَ الرَّجُلُ فَلِلْأَكْبَرِ مِنْ وُلْدِهِ سَيْفُهُ- وَ مُصْحَفُهُ وَ خَاتَمُهُ وَ دِرْعُهُ.
3-مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ بِإِسْنَادِهِ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسَى عَنْ شُعَيْبِ بْنِ يَعْقُوبَ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: الْمَيِّتُ إِذَا مَاتَ فَإِنَّ لِابْنِهِ الْأَكْبَرِ السَّيْفَ- وَ الرَّحْلَ وَ الثِّيَابَ ثِيَابَ جِلْدِهِ.