18-بهمن-1400, 08:19
استاد شبیری در درس اصول جلسه 77 مورخ 18 بهمن 1400 فرمودند:
نکته اول اینکه دعای یا من ارجوه (دعای رجبیه) یک دعای معروف است که نقلیات متعددی دارد و باید این نقلیات با هم لحاظ شود و رواتش مجموعا بررسی شود که فعلا قصد ورود به این را نداریم.
نکته دوم: نکته ای که الآن مد نظر ماست اینست که طبق نقل معروف این دعا که برای مرحوم سید بن طاووس است این دعا دو بخش دارد، بخش اولش از یا من ارجوه شروع می شود تا یا کریم و تنها بخش اولش را حضرت تعلیم دادند و به راوی فرمودند بنویس و ظاهرا بخش دوم مصداق تعلیم نبوده و جنبه عمومی ندارد.
پس از پایان بخش اول راوی می گوید حضرت این دعا را خواند در حالیکه دست به ریش مبارک گرفته و انگشتش را حرکت می داد پس طبق ظاهر عبارت دست به ریش گرفتن و حرکت انگشت را حضرت از ابتدای دعا انجام دادند.
نکته سوم: دست به ریش گرفتن و بخش دوم دعا مصداق تعلیم حضرت نبوده لذا تنها می توان از باب حجیت فعل معصوم به آن عمل کرد ولی فعل معصوم لسان ندارد و نمی توان از آن اطلاق گرفت لذا به مقداری می توان حکم را تسری داد که احتمال وجود خصوصیت در صنف خاص وجود نداشته باشد و این احتمال در غیر موسفیدها مانع شمول خواهد شد چون شیبه به معنای موی سفید است و دست به ریش گرفتن هم می تواند از باب حرمت ریش سفید در اسلام باشد و لذا نسبت به جوانها و افرادی که مو سفید نکردند قابل تعمیم نیست.
نکته ای که مانع تسری به جوانان است اینست که در اسلام موی سفید احترام دارد (من شاب شیبه فی الاسلام کان له نورا یوم القیامه) و حرم شیبتی علی النار هم یعنی موی سفید اعم از پیرمرد و پیرزن ولی در غیر موسفیدها نه می توان بخش دوم دعا را تعمیم داد و ماثور دانست و نه می توان دست به ریش گرفتن را تعمیم داد.
نکته اول اینکه دعای یا من ارجوه (دعای رجبیه) یک دعای معروف است که نقلیات متعددی دارد و باید این نقلیات با هم لحاظ شود و رواتش مجموعا بررسی شود که فعلا قصد ورود به این را نداریم.
نکته دوم: نکته ای که الآن مد نظر ماست اینست که طبق نقل معروف این دعا که برای مرحوم سید بن طاووس است این دعا دو بخش دارد، بخش اولش از یا من ارجوه شروع می شود تا یا کریم و تنها بخش اولش را حضرت تعلیم دادند و به راوی فرمودند بنویس و ظاهرا بخش دوم مصداق تعلیم نبوده و جنبه عمومی ندارد.
پس از پایان بخش اول راوی می گوید حضرت این دعا را خواند در حالیکه دست به ریش مبارک گرفته و انگشتش را حرکت می داد پس طبق ظاهر عبارت دست به ریش گرفتن و حرکت انگشت را حضرت از ابتدای دعا انجام دادند.
نکته سوم: دست به ریش گرفتن و بخش دوم دعا مصداق تعلیم حضرت نبوده لذا تنها می توان از باب حجیت فعل معصوم به آن عمل کرد ولی فعل معصوم لسان ندارد و نمی توان از آن اطلاق گرفت لذا به مقداری می توان حکم را تسری داد که احتمال وجود خصوصیت در صنف خاص وجود نداشته باشد و این احتمال در غیر موسفیدها مانع شمول خواهد شد چون شیبه به معنای موی سفید است و دست به ریش گرفتن هم می تواند از باب حرمت ریش سفید در اسلام باشد و لذا نسبت به جوانها و افرادی که مو سفید نکردند قابل تعمیم نیست.
نکته ای که مانع تسری به جوانان است اینست که در اسلام موی سفید احترام دارد (من شاب شیبه فی الاسلام کان له نورا یوم القیامه) و حرم شیبتی علی النار هم یعنی موی سفید اعم از پیرمرد و پیرزن ولی در غیر موسفیدها نه می توان بخش دوم دعا را تعمیم داد و ماثور دانست و نه می توان دست به ریش گرفتن را تعمیم داد.
