15-آذر-1401, 12:24
در فرض "تکیه شارع بر مخصص منفصل" و "عدم دسترسی ما به تمام مخصصات" چرا عمل به عمومات حجت می باشد؟
اگر پذیرفتیم که منهج شارع در تکیه به قیود منفصل، خارج از منهج متعارف است و شارع بیش از حد عرفی منفصل گویی میکند، کما اینکه نظر بسیاری از بزرگان این است، باید دید حتی بعد از فحص از مخصص هم آیا عمل به عمومات صحیح است یا خیر؟
با توجه به اینکه بسیاری از مخصصات به ما نرسیده است و یا بصورت ضعیف السند برای ما نقل شده است، چه وجهی برای حجیت عام حتی بعد از فحص وجود دارد؟ اگر ما یک مرجع تقلیدی پیدا کنیم که دابش اعتماد بر مخصص منفصل باشد، آیا باز اعتماد میکنیم به عموماتی که از او میشنویم؟ با این که احتمال میدهیم یک روز دیگر مخصص منفصلی را بگوید یا احتمال میدهیم مخصص منفصل را گفت ولی به دست ما نرسید و قابل وصول به ما نبود؟
تنها وجهی که برای عمل به عمومات در این فرض به نظر میرسد این است که ....
چون روش ائمه ارجاع به روایات و عمومات بوده و دائما فرموده اند آنها را ثبت کنید سوف تحتاجون الیها، نفرمودند بعد مشکل پیدا می کنید در عمل به عمومات، اینها نشان میدهد عمل به عمومات را برای ما حجت قرار داده اند. البته قدر متیقن حجیت عمل به عمومات، بعد الفحص و بعد الیاس عن الظفر بالمخصص المنفصل میباشد. در این صورت عمل به عمومات کاشف نوعی عقلایی نمی باشد و ما مثل اصل عملی باید به آن عمل کنیم.
در زمان ائمه برای اصحاب تکیه اهل بین بر مخصص های منفصل واضح نبوده است. اگر هم واضح هم بوده فحص از مخصص منفصل حرجی و خلاف تقیه بوده. زیرا باید میگشتند و بررسی میدانی میکردند و این خلاف ظروف تقیه در آن زمان میشده. لذا در زمان ائمه سیره متشرعه بر عدم فحص از مخصص منفصل وجود داشته. البته فحص فی الجمله در آن زمان هم بوده، اصحاب کتاب خودشون و کتاب های قبل از خودشان را میدیدند، اما کتاب معاصرین را بررسی نمیکردند.
اگر پذیرفتیم که منهج شارع در تکیه به قیود منفصل، خارج از منهج متعارف است و شارع بیش از حد عرفی منفصل گویی میکند، کما اینکه نظر بسیاری از بزرگان این است، باید دید حتی بعد از فحص از مخصص هم آیا عمل به عمومات صحیح است یا خیر؟
با توجه به اینکه بسیاری از مخصصات به ما نرسیده است و یا بصورت ضعیف السند برای ما نقل شده است، چه وجهی برای حجیت عام حتی بعد از فحص وجود دارد؟ اگر ما یک مرجع تقلیدی پیدا کنیم که دابش اعتماد بر مخصص منفصل باشد، آیا باز اعتماد میکنیم به عموماتی که از او میشنویم؟ با این که احتمال میدهیم یک روز دیگر مخصص منفصلی را بگوید یا احتمال میدهیم مخصص منفصل را گفت ولی به دست ما نرسید و قابل وصول به ما نبود؟
تنها وجهی که برای عمل به عمومات در این فرض به نظر میرسد این است که ....
چون روش ائمه ارجاع به روایات و عمومات بوده و دائما فرموده اند آنها را ثبت کنید سوف تحتاجون الیها، نفرمودند بعد مشکل پیدا می کنید در عمل به عمومات، اینها نشان میدهد عمل به عمومات را برای ما حجت قرار داده اند. البته قدر متیقن حجیت عمل به عمومات، بعد الفحص و بعد الیاس عن الظفر بالمخصص المنفصل میباشد. در این صورت عمل به عمومات کاشف نوعی عقلایی نمی باشد و ما مثل اصل عملی باید به آن عمل کنیم.
در زمان ائمه برای اصحاب تکیه اهل بین بر مخصص های منفصل واضح نبوده است. اگر هم واضح هم بوده فحص از مخصص منفصل حرجی و خلاف تقیه بوده. زیرا باید میگشتند و بررسی میدانی میکردند و این خلاف ظروف تقیه در آن زمان میشده. لذا در زمان ائمه سیره متشرعه بر عدم فحص از مخصص منفصل وجود داشته. البته فحص فی الجمله در آن زمان هم بوده، اصحاب کتاب خودشون و کتاب های قبل از خودشان را میدیدند، اما کتاب معاصرین را بررسی نمیکردند.
