اشکال: چگونگی خواندن ائمه

[حسین بن علی]

يأَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تَرْفَعُوا أَصْواتَكُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِيِّ وَ لا تَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ كَجَهْرِ بَعْضِكُمْ لِبَعْضٍ أَنْ تَحْبَطَ أَعْمالُكُمْ وَ أَنْتُمْ لا تَشْعُرُونَ (2)
إِنَّ الَّذينَ يَغُضُّونَ أَصْواتَهُمْ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ أُولئِكَ الَّذينَ امْتَحَنَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ لِلتَّقْوى‏ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ عَظيمٌ (3
با توجه به آیات مذکور شاید بتوان ادعا کرد اینکه در مجالس مداحی یا توسل به اهل بیت ائمه خصوصا اباعبد الله با صدای بلند ومکررا خوانده میشوند مورد نهی قرآن است وحتی میتوان آنرا حرام دانست

[خطیب توانا]

با سلام
در پاسخ به جناب حسین بن علی:
اگر الغاء خصوصیت در این آیه را بپذیریم(البته توجه دارید منافاتی ندارد با این که بلند کردن صدا و ... نسبت به ائمه علیهم السلام نیز مذموم است، ولکن این که از این آیه الغاء خصوصیت بشود نیاز به تامل دارد) بایستی به تفاوت مقام ها هم توجه کرد، به عنوان مثال دو تا دوست که در رابطه محبتی و رفاقتی بین خودشان با اسم کوچک همدیگر را صدا می زنند، متفاوت است با جایی که در میان مردم و در حضور دیگران می خواهند همدیگر را صدا بزند؛ در حالت اول موجب صمیمیت هر چه بیشتر است اما در حالت دوم بی احترامی تلقی می شود.
از خود روایات هم دو شاهد می توان ذکر کرد:
یکی در رابطه با بی بی خانم فاطمه زهرا سلام الله علیها است که بعد از نزول آیه، پیامبر عظیم الشان صلی الله علیه و آله و سلم را نبی الله خطاب کردند، که حضرت فرمودند: به من پدرم بگویی گواراتر است.
و دیگری در خصوص عزاداری ها است که در روایتی آمده است که همانطور که برای خودتان عزاداری می کنید برای سید الشهدا علیه السلام عزاداری کنید(البته نقل به مضمون است و اگر دوستان روایت را کامل دارند در ادامه بیارند). و معلوم است که در عزاداری های عرفی،متوفی را با عناوین و القاب یاد نمی کنند.

.

[حسین بن علی]

بعید میدانم کسی در الغاء خصوصیت این آیه تشکیک کند مضافا به روایاتی که ائمه را در شئون هماانند رسول اکرم میداند الا ماخص
اما اشکال بنده در به اسم خواندن ائمه نبود بلکه فریاد زدن در مخاطبه با آنان و در حرم و مجالس آن بزرگواران بود
لا تجهروا و یغضون اصواتهم ولا ترفعوا اصواتکم
اما اینکه فرمودید در مقام محبت است مگر همین مناط در خواص اصحاب نبوده ولی فقط در مورد مثل دختر شان استثناء شده

[اعلایی]

دو آيه شريفه در مقام بيان يك مطلب تعبدي نيست، بلكه ناظر به رعايت احترام رسول الله است، طبيعي است كه عرفاً صدا را در برابر كسي بلند كردن و وقتي او با صداي آهسته جواب مي‌دهد صداي خود را از صداي او بالاتر بردن خلاف ادب و حرمت است. بنابراين آيه شريفه رفع صوت و جهر به آن را از آن جهت كه عرفاً خلاف ادب و حرمت است مورد نهي قرار داده است، و رفع صوت و جهر در مقام استغاثه به آن بزرگوار و ائمه معصومين در زماني كه حيات ظاهري ندارند عرفاً خلاف ادب و احترام آن عزيزان نيست،‌ و شاهد آن هم همين است كه تا كنون كسي چنين چيزي بيان نكرده است.

[حسین بن علی]

بیان حضرت عالی بسیا ر مناسب است وبا این بیان میتوان از اطلاق این امر منصرف شد لکن مبعداتی نسبت به ارشادی بودن این حکم وجود دارد
1لاتجهروا له بالقول کجهر بعضکم لبعض از سخن گفتن با ایشان همانند دیگران نهی دارد وحکمی ویژه آن حضرت است
2وانتم لا تشعرون دلالت بر عدم التفات اصحاب به زشتی این کار دارد در حالی که قبح توهین روشن بوده
3حضرت زهرا به سبب همین آیه رفتارش را با رسول الله تغییر داده بود پس تعبد از آن فهمیده میشده
4روایت
ان رجلًا اعرابيّاً ناداه يوماً خلف حائط بصوت له جهوريّ يا محمد فاجابه بأرفع من صوته يريد ان لا يأثم الاعرابيّ بارتفاع صوته
5روایتی که مردی که نمی توانست آرام صحبت کند به خدمت آن حضرت عذر آورد وآن حضرت پذیرفتند
در هر صورت صدا زدن ائمه به اسم کوچک و با صدای بلند قدر متیقن از آیه است ولو مردم نسبت به این احترام ویژه توجهی ندارند