تقیید ادله استصحاب نجاست به غیر از بدن حیوان

[meisam]

محقق همدانی در ثمره بحث از تنجس بدن حیوان را عدم تنجس می فرماید: این بحث بی ثمره است چون روایاتی وارد شده از ائمه که استصحاب بقای نجاست را تقیید میزند یعنی اگر بدن حیوان را پاک بدانیم فهو المطلوب اما اگر نجس هم بدانیم (در موقعی که شک داریم که در موقع نجاست لباس ما برخورد کرده با بدن حیوان که نجس باشد یا بعد از زوال عین نجاست برخورد کرده که بدن حیوان و بالتبع لباس پاک باشد) باز استصحاب نجاست جاری نیست چون روایات، ادله استصحاب را در نجاست به غیر بدن حیوان تقیید میزند.
این روایات روایات دنباله دار عمار است.
«... عَنْ عَمَّارِ بْنِ مُوسَى عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: سُئِلَ عَمَّا تَشْرَبُ مِنْهُ الْحَمَامَةُ فَقَالَ كُلُّ مَا أُكِلَ لَحْمُهُ فَتَوَضَّأْ مِنْ سُؤْرِهِ وَ اشْرَبْ وَ عَنْ مَاءٍ شَرِبَ مِنْهُ بَازٌ أَوْ صَقْرٌ أَوْ عُقَابٌ فَقَالَ كُلُّ شَيْ‏ءٍ مِنَ الطَّيْرِ يُتَوَضَّأُ مِمَّا يَشْرَبُ مِنْهُ إِلَّا أَنْ تَرَى فِي مِنْقَارِهِ دَماً فَإِنْ رَأَيْتَ فِي مِنْقَارِهِ دَماً فَلَا تَوَضَّأْ مِنْهُ وَ لَا تَشْرَبْ. وَ رَوَاهُمَا الشَّيْخُ بِإِسْنَادِهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ يَعْقُوبَ‏ وَ زَادَ فِي الْأَخِيرِ وَ سُئِلَ عَنْ مَاءٍ شَرِبَتْ مِنْهُ الدَّجَاجَةُ قَالَ إِنْ كَانَ فِي مِنْقَارِهَا قَذَرٌ لَمْ تَتَوَضَّأْ مِنْهُ وَ لَمْ تَشْرَبْ وَ إِنْ لَمْ تَعْلَمْ أَنَّ فِي مِنْقَارِهَا قَذَراً تَوَضَّأْ مِنْهُ وَ اشْرَبْ.» وسائل الشيعة، ج‏1، ص: 230- 231
ایا استظهار ایشان صحیح است و حضرت در مورد حیوانات (حداقل حیوانات حلال گوشت) این مطلب را می فرماید و نیازی به الغای خصوصیت نیست؟