26-دي-1396, 11:34
به نظر می رسد باید بین لغویت عقلی و عرفی تفکیک کرد . در مثال مذکور اگر چه امکان قصد قربت لغویت عقلی را از بین می برد ولکن با توجه به این که تشخیص اطلاق و عدم اطلاقِ ادله به عرف واگذار شده اگر عرف فایده مذکور را نبیند اطلاق دلیل را نسبت به مورد مذکور منتفی میداند و به بیان دیگر عرف وقتی نسبت به یک موردی ابتلاء ندارد اگر به او نسبت به آن مورد تکلیفی صورت گیرد یک نحوه لغویت در آن مشاهده می کند و نسبت به فوائد و اغراض خفی مثل امکان قصد قربت و امثال آن غفلت نوعیه داشته و نمی تواند آنها را مصحح اطلاق قرار دهد و همین نکته موجب عدم اطلاق دلیل در نزد عرف است .
