7-اسفند-1393, 11:52
عدم دلالت روایت بر قاعده یقین
ظاهر «فإنّه علی یقین» و نیز ظاهر «لا ینقض الیقین» این است که یقین بالفعل موجود است و در قاعده ی یقین شک، به یقین سرایت می کند و در زمان شک حتّی نسبت به زمان سابق هم یقینی وجود ندارد بخلاف استصحاب که یقین سابق در زمان شک باقی است و شکی در صحت یقین قبلی خود پیدا نمی کند.
در توضیح این کلام باید گفت که همانطور که در بحث از دلالت روایت بر قاعده مقتضی خواهد آمد، فرق قاعده مقتضی با استصحاب این است که در اولی یقین فعلی است اما در استصحاب یقین به امر سابق تعلق گرفته است. در اینجا می گوییم که یقین در روایت به معنای یقین سابق است و این هم با قاعده ی یقین می سازد و هم با استصحاب لکن ادعا این است که این جمله که اسمیه است و در آن، زمان نیامده و احتمال می رود خبر، فعل ماضی باشد و احتمال دارد فعل مضارع و حال باشد (کان و یکون یا کائن) چنین جمله ای ظهور در فعلیت اتصاف موضوع به خبر دارد.یعنی ظاهر جمله مذکور این است که او الآن یقین دارد ولو یقین به امر سابق.
ظاهر «فإنّه علی یقین» و نیز ظاهر «لا ینقض الیقین» این است که یقین بالفعل موجود است و در قاعده ی یقین شک، به یقین سرایت می کند و در زمان شک حتّی نسبت به زمان سابق هم یقینی وجود ندارد بخلاف استصحاب که یقین سابق در زمان شک باقی است و شکی در صحت یقین قبلی خود پیدا نمی کند.
در توضیح این کلام باید گفت که همانطور که در بحث از دلالت روایت بر قاعده مقتضی خواهد آمد، فرق قاعده مقتضی با استصحاب این است که در اولی یقین فعلی است اما در استصحاب یقین به امر سابق تعلق گرفته است. در اینجا می گوییم که یقین در روایت به معنای یقین سابق است و این هم با قاعده ی یقین می سازد و هم با استصحاب لکن ادعا این است که این جمله که اسمیه است و در آن، زمان نیامده و احتمال می رود خبر، فعل ماضی باشد و احتمال دارد فعل مضارع و حال باشد (کان و یکون یا کائن) چنین جمله ای ظهور در فعلیت اتصاف موضوع به خبر دارد.یعنی ظاهر جمله مذکور این است که او الآن یقین دارد ولو یقین به امر سابق.
