29-ارديبهشت-1395, 15:47
سلام
اول اینکه من نفهمیدم چرا اگر بگوییم صیغه امر ظاهر در وجوب است مصادره به مطلوب است؟ ظاهرا شما امر با مساوق با وجوب گرفته اید.
دوم اینکه علماء به این شبهه شما قبلا پاسخ داده اند که استعمال امر در استحباب با قرینه، نه مجاز است و اگر هم مجاز باشد اشکالی در استعمال لفظ در مجاز با قرینه نیست.
لذا کلمات بسیاری در معانی مجازی استفاده می شوند به همراه قرینه و این هیچ اشکالی ندارد. اگر موارد بسیاری از اوامر بدون هیچ قرینه ای در استحباب استفاده می شد حرف شما درست بود. اما این گونه نیست و مواردی که امر بر استحباب حمل شده است قرینه ای بر استحباب وجود دارد و این منافاتی ندارد که معنای حقیقی امر وجوب باشد.
سوم اینکه این فقط بنابر مسلکی است که شما وجوب را از وضع استفاده کنید اما طبق مسالک دیگری که اینجا وجود دارد از جمله استفاده وجوب از انصراف، از اطلاق، از حکم عقل و ... چنین اشکالی وارد نیست.
اول اینکه من نفهمیدم چرا اگر بگوییم صیغه امر ظاهر در وجوب است مصادره به مطلوب است؟ ظاهرا شما امر با مساوق با وجوب گرفته اید.
دوم اینکه علماء به این شبهه شما قبلا پاسخ داده اند که استعمال امر در استحباب با قرینه، نه مجاز است و اگر هم مجاز باشد اشکالی در استعمال لفظ در مجاز با قرینه نیست.
لذا کلمات بسیاری در معانی مجازی استفاده می شوند به همراه قرینه و این هیچ اشکالی ندارد. اگر موارد بسیاری از اوامر بدون هیچ قرینه ای در استحباب استفاده می شد حرف شما درست بود. اما این گونه نیست و مواردی که امر بر استحباب حمل شده است قرینه ای بر استحباب وجود دارد و این منافاتی ندارد که معنای حقیقی امر وجوب باشد.
سوم اینکه این فقط بنابر مسلکی است که شما وجوب را از وضع استفاده کنید اما طبق مسالک دیگری که اینجا وجود دارد از جمله استفاده وجوب از انصراف، از اطلاق، از حکم عقل و ... چنین اشکالی وارد نیست.
