14-خرداد-1395, 15:36
برادر عزیز ریحان! به نظرم نکته ای که امام عصر گفت قابل تأمله، شما مفروض گرفته اید که این صیغ دال بر وجوب است، بعد می گویید استعمال آن با قرینه در معنای استحبابی اشکال ندارد، این مصادره به مطلوب است. به نظرم در این بین اگر نکته ای را یاد آور شوم خوب است: اصل این بحث برای این است که اگر قرینه نداشتیم بر چه چیزی حمل کنیم. حال این از کجا به دست می آید؟ اگر شما کسی را دیدید که اکثر اوقات برای آب خواستن دست راستش را بلند می کند و بر فرض این را ز قرائن فهمیدید، در مقابل گاهی هم مثلاً برای غذا خوردن هم دست راستش را بلند می کند و این را هم بر فرض با قرینه فهمیدید. حال موارد بدون قرینه و مشکوک را بر چه حمل می کنید، یعنی دستش را بلند کرد و شما قرینه ای نداشتید که آب می خواهد یا غذا؟ آیا قرینه ای از این قوی تر وجود دارد که به استعمال اکثر حمل کنیم؟ این که استعمال حتی با قرینه در معنای مخالف باشد، آیا خلاف حکمت نیست، خب این که بگوییم معنا موافق اکثر است که راحت تر است. من از این باب گفتم که این استدلال بسیار قوی است و با توجه به آن دیگر شکی باقی نمی ماند.
اما یک سوال از شما دارم: شما آیا موارد وجوب را بدون قرینه می فهمید؟ اگر موارد بدون قرینه را می فرمایید واجب هستند که باز مصادره به مطلوب است، چون ما همین موارد را می خواستیم از اصل و ظهور بفهمیم، و اگر بفرمایید بدون قرینه هم می فهمیم که دیگر کلاً این بحث بی فایده است( در مورد قرینه هم توجه داشته باشید که منظور تمام قرائن عقلی و لفظی است، اگر هر چه قدر دایره ی این قرائن را کم کنیم باید در هر دوی از موارد وجوب و استحباب ملتزم به آن باشیم).
موعضه ای متواضعانه: به تمام بزرگواران عزیز به عنوان برادر کوچکتان عرض می کنم: فضای علمی و آداب آن را حفظ کنیم. از کنایه زدن به یکدیگر و حدث و گمان ها در مورد قصد همدیگر بپرهیزیم.
اما یک سوال از شما دارم: شما آیا موارد وجوب را بدون قرینه می فهمید؟ اگر موارد بدون قرینه را می فرمایید واجب هستند که باز مصادره به مطلوب است، چون ما همین موارد را می خواستیم از اصل و ظهور بفهمیم، و اگر بفرمایید بدون قرینه هم می فهمیم که دیگر کلاً این بحث بی فایده است( در مورد قرینه هم توجه داشته باشید که منظور تمام قرائن عقلی و لفظی است، اگر هر چه قدر دایره ی این قرائن را کم کنیم باید در هر دوی از موارد وجوب و استحباب ملتزم به آن باشیم).
موعضه ای متواضعانه: به تمام بزرگواران عزیز به عنوان برادر کوچکتان عرض می کنم: فضای علمی و آداب آن را حفظ کنیم. از کنایه زدن به یکدیگر و حدث و گمان ها در مورد قصد همدیگر بپرهیزیم.
