5-اسفند-1397, 11:49
(3-اسفند-1397, 18:41)مومن نوشته: استاد شهیدی در درس خارج فقه 29 بهمن فرمودند: برای اجرای برائت در موانع دو شرط مهم وجود دارد که ثمرات متعددی بر آن مترتب است.
شرط أول این است که: متعلّق نهی ضمنی در واجب، فعل مستقل مکلف باشد و وصف عدمی نباشد: اگر وصف عدمی در واجب باشد بازگشت به شرط دارد مثل «توضّأ بماء لیس بنجس» که در اینجا در فرض شک در نجاست و طهارت آب، به نظر ما قاعده اشتغال جاری می شود؛ زیرا تکلیف معلوم است و شک داریم وضوء با آبی که طهارت آن را احراز نکرده ایم مصداق «وضو با آبی که نجس نیست» هست یا نه که باید احتیاط کنیم. ولی اگر بگوید «صل و لاتلبس ما لایؤکل لحمه فی أثناء الصلاه» برائت جاری می شود.
آنطور که بنده از کلام مذکور فهمیدم در واقع استاد شهیدی حظه الله بین تعبیر «توضأ بما لیس بنجس» و تعبیر «توضا بماء و لا توضاء بماء نجس» فرق می گذارند چون اولی بازگشت به شرطیت عدم داشته و دومی به مانعیت وجود و حال آن که پر واضح است که عرف بین این دو تعبیر هیچ فرقی نمی بیند و عمده در کشف این که چه چیزی شرط است و چه چیزی مانع است اتناسات حکم و موضوع است و تفاوت در تعابیر چندان تاثیری در مطلب ندارد .
