8-اسفند-1397, 23:56
بسم الله الرحمن الرحيم
در کنار چالش های فراوانی که مدعیان ولایت فقیه با آن روبرو هستند، تنگنای جنبه ی اعتقادی این بحث است.نحوه ی طرح ولایت فقیه در بعضی مباحث متأخرین شباهت فراوانی به مدعیات اهل سنّت در بحث اجماع و شوری بر انتخاب خلیفه دارد.سخن در اینجا زیاد است که باید در محلّ مناسب خود بیان شود. در اینجا به سخن مبارک امام رضا علیه السلام تبرک می جوییم که در آن روایت مشهور فرمودند: «هل يعرفون قدر الإمامة و محلها من الأمة فيجوز فيها اختيارهم ؟!إنّ الإمامة أجلُّ قدراً و أعظم شأناً و أعلى مكاناً و أمنع جانبا و أبعد غورا من أن يبلغها الناس بعقولهم أو ينالوها بآرائهم أو يقيموا إماما باختيارهم...»هنگامی که با مدعیان ولایت فقیه در این باب گفتگو می شود، سریعاً حاشا می کنند و می گویند هرگز قصد ما اثبات امامت نیست و بلکه نیابت از امام است؛ حال آن که مراد از امامت چیزی جز مناصب خاصّ ائمه علیهم السلام نیست که قائلین ولایت فقیه تمامی آن ها را برای ولی فقیه ثابت می دانند.
شاهد واضح بر این مطلب روایت زیر است که به عبارات و اسناد گوناگون نقل شده است:
« الله أجلّ و أعزّ و أعظم و أكرم من أن يفرض طاعة عبد يحجب عنه علم سمائه و أرضه».
بنگرید: بصائر الدرجات/ 124- 126 (8 حدیث)؛ کافی 1/ 210- 211؛ اثبات الوصیه / 180؛ الغیبة نعمانی 326- 327
که خلاصه مضمون آن اینست: خداوند منزّه و بلند مرتبه تر از اینست که طاعت بنده ای –یعنی معصومین علیهم السلام- را واجب قرار دهد و سپس علم آسمان و زمین را از آن بنده دریغ دارد.
در این حدیث شریف به وضوح می بابیم که اولا: عمده مظهر امامت، فرض طاعت است که قائلین ولایت فقیه آن را برای ولی فقیه ثابت می دانند. و ثانیا: این منصب به قدری والاست که خداوند تنها به شخصی می دهد که علم آسمان و زمین را نیز به او عطا کند؛ که ولی فقیه –وهر عالم غیر معصوم- معلوم نیست سر سوزنی از این علم را هم داشته باشد...
مطلب مرتبط: ولایت فقیه مسئولیت یا تسلط؟
