6-آذر-1398, 12:33
امام رحمه الله می فرمایند: کلمه باطل را همان به معنای عرفی فرض می کنیم، لکن آیه ی شریفه یک مقید لبی متصل به کلام دارد و آن این است که «لاتأکلوا أموالکم بینکم بالباطل» الا در مواردی که خود شارع اجازه داده باشد، این مقید ولو اینکه در کلام نیامده است ولی مخاطبین آیه که مومنین به خدا هستند در ذهنشان است که هر چیز حرام عرفی را اگر خداوند اجازه داده باشد جایز خواهد بود. و مراد از عقلاء نیز افراد خاضع نسبت به اوامر خداوند می باشند.
بنابراین با وجود این استثناء تمسک به دلیل در شبهه مصداقیه خود دلیل خواهد شد ولو اینکه باطل را عرفی بگیریم. یعنی از اسباب باطله نخورید مگر اینکه خدا فرموده باشد، ما نمی دانیم که خداوند فرموده است یا نفرموده است، اگر به دلیل دیگری بخواهیم تمسک کنیم برای حرمت، دلیل مطلب ما نیز همان دلیل خواهد بود. اگر هم دلیل دیگری نداشته باشیم، تسمک به این آیه تمسک به دلیل در شبهه مصداقیه خواهد بود[1].
ایا به ذهن شما جوابی بدین مناقشه امام رحمه الله می رسد؟؟؟؟؟
[1] کتاب البیع، السید روح الله الموسوی الخمینی، ج1، ص116. «و المراد بالعقلاء هم الخاضعون للّه تعالى، و الذين يرونه مالكاً حقيقيّا، له التصرّف في الأموال و النفوس، فيكون المحيط محيط التوحيد، لا الإلحاد و عدم الاعتناء بالمبادي.و لو شككنا في أنّ المقام من قبيل التخصيص، أو رفع الموضوع، لا يصحّ التمسّك بها أيضاً؛ بعين ما ذكر».
