19-ارديبهشت-1399, 15:10
(آخرین تغییر در ارسال: 19-ارديبهشت-1399, 15:12 توسط ارادتمند آیت الله مکارم.)
در روابط مردم با هم معذر، منجز و حجت صرفا براساس معیار اصابت به واقع سنجیده نمی شود.
نه این که نخواهند ها. چون علم به نیات و درون همدیگر ندارند ناچارند که قوانین و اصول کلی قرار بدهند و آن ها را مرجع برای تنجز و تعذر و حجیت قرار بدهند.
اما خدا نباید با بشر که این گونه نیست، قیاس شود.
چون خداوند عالم به اغراض و نیات و شرایط انسان ها است، دیگر نیازی به اصول و قوانین کلی نمی با‌شد.
پس همان معیار اولی یعنی اصابت به واقع نسبت به خدا باید ملاک قرار گیرد.
اشتباه است که ببینیم که چه اصولی را ما در روابطمان با مردم استفاده می کنیم که سبب معذریت ما در نزد آن ها می شود بعد نسبت به خداوند عالم هم از آن اصول پیروی کنیم.
نه این که نخواهند ها. چون علم به نیات و درون همدیگر ندارند ناچارند که قوانین و اصول کلی قرار بدهند و آن ها را مرجع برای تنجز و تعذر و حجیت قرار بدهند.
اما خدا نباید با بشر که این گونه نیست، قیاس شود.
چون خداوند عالم به اغراض و نیات و شرایط انسان ها است، دیگر نیازی به اصول و قوانین کلی نمی با‌شد.
پس همان معیار اولی یعنی اصابت به واقع نسبت به خدا باید ملاک قرار گیرد.
اشتباه است که ببینیم که چه اصولی را ما در روابطمان با مردم استفاده می کنیم که سبب معذریت ما در نزد آن ها می شود بعد نسبت به خداوند عالم هم از آن اصول پیروی کنیم.
