نسبت به نقد مصادره ای که نوشته شده، عرض می کنم که بحثی که آقای خسرو بیگی نقل کردند در این بود که عموماتی دال بر استحباب روزه وجود دارند. روایاتی که منع از روزه روز عاشورا را مطرح می کند و کراهت یا حرمت از آنها استفاده می شود ناظر به موافقت آل زیاد، آل مروان و آل امیه است. در نتیجه اگر کسی روزه اش در روز عاشورا عرفا موافقت با آل زیاد و ... محسوب نشود -به ویژه اگر عرفا ملازم با نوعی حزن و اندوه محسوب شود- این منع شامل حال وی نبوده و روزه اش مستحب خواهد بود. این که در کشور سوریه یا هر کشور عربی دیگری در این ایام جشن عروسی می گیرند و ریشه تاریخی آن چشن ها اقدام بنی امیه بوده حکم روزه روز عاشورا را تغییر نمی دهد. پرسش این است که در همین کشورهای عربی اگر امروزه کسی روز عاشورا را روزه گرفت فهم عرفی از چنین روزه ای تبعیت یا موافقت با آل زیاد و آل مروان و .. است یا نه؟ اگر فهم عرفی این نبود ادله مانعه آن را شامل نمی شوند و در نتیجه حکم اولی استحباب روزه که با عمومات ثابت می شده در مورد چنین روزه ای نیز ثابت خواهد بود. در مطلبی که آقای خسرو بیگی نقل کردند دو وجهی بودن پیش فرض نیست، بلکه پیش فرض آن است که روایات مانعه از ابتدا فقط یک وجه را شامل می شوند لذا هر چند وجه دیگری که فرض شود تا وقتی که عرفا (در زمان و مکان انجام روزه) ملازم با موافقت و تبعیت از آل زیاد و آل مروان و .. محسوب نشود تحت روایات مانعه قرار نگرفته و به عنوان اولی استحباب باقی خواهد بود.
