22-تير-1400, 17:49
سلام علیکم برادر گرامی
با سپاس از توجه و تذکرتان
حقیقت اینکه این کلیپ در واقع مقدمه ای برای ورود به بحث و توصیف تاریخی آن بوده و این مطلب به وضوح در خود ویدیو مورد تأکید قرار گرفته است.
مباحث تفصیلی تر در کانال آثار کهن شیعه و... مطرح و به اشکالات مختلف پاسخ داده شده است. در صورت تمایل می توانید برای بحثهای تفصیلی تر به آیدی بنده در تلگرام پیام دهید.
اما در مورد نقد شما:
هر چند یاور داشتن یک ملاک مهم برای قیام به نظر می رسد، اما به روشنی نمی توان گفت تمام ملاک است. همچنین بحث دیگر در تشخیص نوع (یاوران) است. مسلما امام صادق علیه السلام اصحاب خوب زیادی داشته اند که به گونه های مختلف از آنان تجلیل فرموده اند.اما حتما ملاک خاصّی برای انتخاب یار مدّ نظر ایشان بوده است که این ملاک توسّط دیگران قابل احراز نیست.
توضیح بیشتر اینکه طبق فنون سیاسی، معمولا برای مبارزه علیه یک قدرت قوی، گروه های مختلف همراه شده و اختلافات جزیی خود را کنار می گذارند. وقتی از امام علیه السلام درخواست می شود که رهبری قیامی را به عهده بگیرد یا به ایشان گفته می شود: (چندین هزار شمشیر زن در خراسان منتظر شما هستند)، سخن گزاف و بی پایه نیست، حتی اگر این سربازان به تشیع معتقد نباشند. امام صادق علیه السلام می توانست به راحتی رهبری این انقلاب را به عهده گرفته، و با سیاست و زرنگی و پنهان داشتن حساسیتهای عقیدتی مردم را همراه خود نگه دارند و در موقع لازم مخالفین خود را حذف کنند، همانطور که بنی عبّاس چنین کردند. مگر چیزی که در انقلاب ایران اتّفاق افتاد غیر این بود؟ با اندک مطالعه ای در تاریخ انقلاب در می یابید که سرنگونی رژیم سابق محصول اتفاق و همکاری احزاب مختلفی با گرایشهای متضادّ، از جمله حزب توده، ملی، مجاهدین و... بود که آشکارا عقاید کمونیستی و مارکسیستی میان آن ها موج می زد. پس از پیروزی انقلاب، این گروه ها به مرور از دستگاه حکومتی حذف و رانده شدند.
امّا این روایات می رساند که این وضعیّت، ایده آل حکومت معصومین علیهم السلام نیست، و یاران مورد نظرشان، خارج از تحلیل های سیاسی و ظاهری ما هستند. یاورانی که با دل و جان مقام امامت را لمس کرده و خود را وقف امام خود کرده اند. اگر بر ظاهر این احادیث جمود پیدا کنیم، آیا چنین چیزی معقول است که فردی با داشتن فقط هفده سرباز، سراسر سرزمین پهناور عربستان و عراق و... را به دست گیرد؟؟ اگر هم قرار است معجزه ای رخ دهد که از محل بحث خارج می شود.
ضمنا بحث در قدرت بر اجرای احکام نیست، بلکه مشکل در قید و شرط آنهاست. این احکام مشروط و مقیّد به خصوص معصومین علیهم السلام هستند.
با سپاس از توجه و تذکرتان
حقیقت اینکه این کلیپ در واقع مقدمه ای برای ورود به بحث و توصیف تاریخی آن بوده و این مطلب به وضوح در خود ویدیو مورد تأکید قرار گرفته است.
مباحث تفصیلی تر در کانال آثار کهن شیعه و... مطرح و به اشکالات مختلف پاسخ داده شده است. در صورت تمایل می توانید برای بحثهای تفصیلی تر به آیدی بنده در تلگرام پیام دهید.
اما در مورد نقد شما:
هر چند یاور داشتن یک ملاک مهم برای قیام به نظر می رسد، اما به روشنی نمی توان گفت تمام ملاک است. همچنین بحث دیگر در تشخیص نوع (یاوران) است. مسلما امام صادق علیه السلام اصحاب خوب زیادی داشته اند که به گونه های مختلف از آنان تجلیل فرموده اند.اما حتما ملاک خاصّی برای انتخاب یار مدّ نظر ایشان بوده است که این ملاک توسّط دیگران قابل احراز نیست.
توضیح بیشتر اینکه طبق فنون سیاسی، معمولا برای مبارزه علیه یک قدرت قوی، گروه های مختلف همراه شده و اختلافات جزیی خود را کنار می گذارند. وقتی از امام علیه السلام درخواست می شود که رهبری قیامی را به عهده بگیرد یا به ایشان گفته می شود: (چندین هزار شمشیر زن در خراسان منتظر شما هستند)، سخن گزاف و بی پایه نیست، حتی اگر این سربازان به تشیع معتقد نباشند. امام صادق علیه السلام می توانست به راحتی رهبری این انقلاب را به عهده گرفته، و با سیاست و زرنگی و پنهان داشتن حساسیتهای عقیدتی مردم را همراه خود نگه دارند و در موقع لازم مخالفین خود را حذف کنند، همانطور که بنی عبّاس چنین کردند. مگر چیزی که در انقلاب ایران اتّفاق افتاد غیر این بود؟ با اندک مطالعه ای در تاریخ انقلاب در می یابید که سرنگونی رژیم سابق محصول اتفاق و همکاری احزاب مختلفی با گرایشهای متضادّ، از جمله حزب توده، ملی، مجاهدین و... بود که آشکارا عقاید کمونیستی و مارکسیستی میان آن ها موج می زد. پس از پیروزی انقلاب، این گروه ها به مرور از دستگاه حکومتی حذف و رانده شدند.
امّا این روایات می رساند که این وضعیّت، ایده آل حکومت معصومین علیهم السلام نیست، و یاران مورد نظرشان، خارج از تحلیل های سیاسی و ظاهری ما هستند. یاورانی که با دل و جان مقام امامت را لمس کرده و خود را وقف امام خود کرده اند. اگر بر ظاهر این احادیث جمود پیدا کنیم، آیا چنین چیزی معقول است که فردی با داشتن فقط هفده سرباز، سراسر سرزمین پهناور عربستان و عراق و... را به دست گیرد؟؟ اگر هم قرار است معجزه ای رخ دهد که از محل بحث خارج می شود.
ضمنا بحث در قدرت بر اجرای احکام نیست، بلکه مشکل در قید و شرط آنهاست. این احکام مشروط و مقیّد به خصوص معصومین علیهم السلام هستند.
