(7-ارديبهشت-1400, 00:13)سید محمد صادق رضوی نوشته: بسم الله الرحمن الرحیم
بررسی تاریخی-اجتماعی مسأله ی قیام در اندیشه ی شیعه
در این ارائه، سیر تاریخی بحث قیام در زمان ائمه علیهم السلام و روش سیاسی آنان به ترتیب از امیر المؤمنین علیه السلام تا زمان غیبت بررسی شده است.
برخی مسائل این ارائه:- قیام مختار، زید و دیگر سادات مورد تأیید ائمه علیهم السلام نبوده است.- هیچ یک از امامان معصوم علیهم السلام در قیامها شرکت، همراهی و یا توصیه ای نداشته اند.- حتی مذاهب دیگر هم می دانستند که شیعه اهل قیام نیست.- تصریح علمای شیعه به اینکه در مذهب ما قیام مسلحانه وجود ندارد.
برای مشاهده ی این مباحث به وبلاگ قیام در عصر غیبت یا کانال تلگرام آثار کهن شیعه مراجعه کنید.
فرموده‌اید که مرحوم صدوق در هدایه فرموده‌اند «التقية فريضة واجبة علينا في دولة الظالمين، فمن تركها فقد خالف دين الإمامية و فارقه» اما عجیب است که برخی گزارش‌ها را آورده‌اید و برخی را نیاورده‌اید در حالی که ادعا فرموده بودید که قضایا را باید همه‌جانبه باید بررسی کرد. در زمان صدوق، آل بویه تقیه را رها کرده [به زعم حضرتعالی] و بر عباسیان خروج کرده بودند.
شیخ صدوق نه تنها آنها را خارج از دین امامیه ندانست، بلکه به درخواست رکن الدوله (حاکم بویهی) از قم به ری مسافرت کرد (مدفن شیخ صدوق هم اکنون در ری است).
همچنین کتاب عیون اخبار الرضا ع را برای قدردانی از دو قصیده صاحب بن عباد (وزیر آل بویه) در مدح امام رضا(ع) به صاحب تقدیم کرد که در مقدمه‌ی کتاب به این موضوع اشاره کرده است. علاوه بر اینها شیخ صدوق در مجالس علمی رکن الدوله و صاحب بن عباد حضور داشته و بحث و مناظره می‌کرده است. برادر شیخ صدوق (حسین بن علی) نیز کتاب «نفی التشبیه» را به صاحب بن عبّاد تقدیم کرده است.
چرا باید شیخ صدوق چنین حکومتی -که خارج از دین امامیه هستند- را اینطور به رسمیت بشناسد و اینطور با آنها همراهی نماید؟! آیا به نظر نمی‌رسد که در فهم عبارت شیخ صدوق در هدایه اشتباه کرده باشیم؟
