3-دي-1400, 16:52
(7-ارديبهشت-1400, 00:13)سید محمد صادق رضوی نوشته: بسم الله الرحمن الرحیم
بررسی تاریخی-اجتماعی مسأله ی قیام در اندیشه ی شیعه
در این ارائه، سیر تاریخی بحث قیام در زمان ائمه علیهم السلام و روش سیاسی آنان به ترتیب از امیر المؤمنین علیه السلام تا زمان غیبت بررسی شده است.
برخی مسائل این ارائه:- قیام مختار، زید و دیگر سادات مورد تأیید ائمه علیهم السلام نبوده است.- هیچ یک از امامان معصوم علیهم السلام در قیامها شرکت، همراهی و یا توصیه ای نداشته اند.- حتی مذاهب دیگر هم می دانستند که شیعه اهل قیام نیست.- تصریح علمای شیعه به اینکه در مذهب ما قیام مسلحانه وجود ندارد.
برای مشاهده ی این مباحث به وبلاگ قیام در عصر غیبت یا کانال تلگرام آثار کهن شیعه مراجعه کنید.
در مورد شیخ مفید هم همه‌ی مطالب را نگفته‌اید. فرمودید که شیخ مفید در ضمن بیان فلسفه‌ی غیبت فرموده‌اند: «ائمه شمشیر کشیدن را حرام کرده بودن و این مسأله را آشکارا بیان کرده بودند.» ما که سندی برای این مسأله پیدا نکردیم؛ اما این عبارت را از شیخ مفید پیدا کردیم:
«فامّا قول الخصوم: إنّه إذا استمرّت غیبه الإِمام علی الوجه الّذی تعتقده الإِمامیّه -فلم یظهر له شخص، ولا تولی إقامه حدّ، ولا إنقاذ حکم، ولا دعوه إلی حقّ، ولا جهاد العدوّ- بطلت الحاجه إلیه فی حفظ الشرع والملّه، وکان وجوده فی العالم کعدمه.
فإنّا نقول فیه: إنّ الأمر بخلاف ما ظنّوه، وذلک أنّ غیبته لا تخلّ بما صدقت الحاجه إلیه من حفظ الشرع والملّه، واستیداعها له، وتکلیفها التعرّف فی کلّ وقت لأحوال الأُمّه، وتمسّکها بالدیانه أو فراقها لذلک إن فارقته، وهو الشیء الّذی ینفرد به دون غیره کافّه رعیّته.
ألا تری أنّ الدعوه إلیه إنّما یتولاّها شیعته وتقوم الحجّه بهم فی ذلک، ولا یحتاج هو إلی تولّی ذلک بنفسه، کما کانت دعوه الأنبیاء (علیهم السلام) تظهر نایباً عنهم والمقرّین بحقّهم، وینقطع العذر بها فیما یتأتی عن علّتهم (کذا) ومستقرّهم، ولا یحتاجون إلی قطع المسافات لذلک بأنفسهم، وقد قامت أیضاً نایباً عنهم بعد وفاتهم، وتثبت الحجّه لهم فی ثبوتهم بامتحانهم فی حیاتهم وبعد موتهم،
وکذلک إقامه الحدود وتنفیذ الأحکام، وقد یتولاّها أُمراء الأئمّه وعمّالهم دونهم، کما کان یتولّی ذلک أُمراء الأنبیاء (علیهم السلام) وولاتهم ولا یخرجونهم إلی تولّی ذلک بأنفسهم،
وکذلک القول فی الجهاد، ألا تری أنّه یقوم به الولاه من قبل الأنبیاء والأئمّه دونهم، ویستغنون بذلک عن تولّیه بأنفسهم.» (الفصول العشرة في الغيبة، ص 105 و 106)
در این عبارات مرحوم شیخ به صراحت اموری مانند دعوت به اسلام، اقامه‌ی حدود، تنفیذ احکام و حتی جهاد را در زمان غیبت بر عهده‌ی ولات امر می‌داند. جهاد بدون خروج با شمشیر است؟! آیا این نظرات با نظر به حرمت خروج با سیف سازگار است؟
