در روایات متعارض -اگر مرجحی نباشد- با توجه به اخبار علاجیه، برخی قائل به تخییر شده‌اند به این معنا که فقیه یکی از دو روایت را برمی‌گزیند و مطابق با آن فتوا می‌دهد. اما باید دقت کرد که روایتی که به این ترتیب دلیل برای حکم شرعی قرار بگیرد، کاشفیتی از واقع ندارد (چون معنا ندارد که فقیه واقع را انتخاب کند!) وقتی کاشفیتی نداشت، دیگر اماره نیست و تنها رافع حیرت است.
اگر این کبرای کلی پذیرفته شود که چیزی که کاشفیتی از واقع ندارد، مثبتات خود را ثابت نمی‌کند (چنان که در مورد اصول عملیه‌ای مانند استصحاب به این موضوع تصریح شده است)، دیگر نمی‌توان از این روایت در استدلال‌هایی که در واقع تمسک به مُثبِتات روایت است.
اگر این کبرای کلی پذیرفته شود که چیزی که کاشفیتی از واقع ندارد، مثبتات خود را ثابت نمی‌کند (چنان که در مورد اصول عملیه‌ای مانند استصحاب به این موضوع تصریح شده است)، دیگر نمی‌توان از این روایت در استدلال‌هایی که در واقع تمسک به مُثبِتات روایت است.
