14-مرداد-1402, 18:53
برداشتی از کلام مرحوم خویی ره به ذهن رسیده که تفکیک حضرت استاد شبیری را جواب می دهد و آن این که معنای ارشادی بودن «اقرأ السوره فی صلاتک» برای اشاره به جزئیت سوره در نماز، همسان کنایی بودن «زید کثیر الرماد» است؛ همان طور که در الفاظ کنایی مراد استعمالی اراده نشده و مراد تفهیمی در طول مراد استعمالی نیست در تعبیر مذکور نیز چنین است. به تعبیر دیگر هر تعبیری به غرضی ادا می شود و الفاظ کنایی به غرض رساندن معنای کنایی ادا می شود و تعبیر مذکور هر چند کنایی نباشد اما به غرض رساندن جزئیت با سیاق امر است و تنها برای بیان این واقعیت یعنی «جزئیت» ادا شده است لذا دیگر به ظاهر الفاظ و محدودیت سازی آن توجهی نمی شود.
