سکوت هنگام قرائت

[خطیب توانا]

این که خلافش را از علما دیده اید، منافاتی ندارد که از باب ترک مکروه بوده باشد آن هم در موارد خاص که امر مهم تری در بین نبوده، و البته این سکوت اقتضای تقوی ایشان هم هست و از ایشان جز این هم انتظار نمی رود.
اما این که دیده می شود علمای عدول متقی و جلیل القدر با وجود قرائت قرآن صحبت می کنند-(علاوه بر این که خود بنده متعدد چنین امری را شاهد بودم، در پست های قبلی اشاره کردم که یکی از اساتید درس خارج نیز به این مساله اذعان داشتند و برای تبیین مساله ای از این مثال استفاده کردند به طوری که در این مساله خدشه ای و جود ندارد و به قول معروف نرخ شاه عباسی است، همچنین شما می توانید جدای از عمل فقها به فتاوای ایشان هم مراجعه کنید و اسقراء کنید که چقدر از فقها قائل به حرمت شده اند)
-با قول به حرمت این کار منافات دارد.
بنابراین صحبت نکردن در هنگام قرائت اعم از کراهت و حرمت است، ولی صحبت کردن منافات با قول به حرمت دارد.
در نتیجه اقتضای جمع بین امر در این آیه و قرینیت فعل علما این است که امر در این آیه به معنای کراهت استعمال شده باشد.
و از این بیان واضح شد که اگر کسی می خواهد بگوید آیه همچنان در معنای وجوب خود باقی است، بایستی این دلیل را رد کند.
(توجه: بنده دلیل جدیدی نیاوردم همان دلیل سابق را بازتر کرده و مغالطه در میان را آشکار نمودم).