13-اسفند-1396, 02:44
(آخرین تغییر در ارسال: 13-اسفند-1396, 02:45 توسط محمود رفاهی فرد.)
اگر دنبال عدم لغویت هستید اصلا چرا مطلق احتمالات عام را ملغی می کنید؟
یعنی به چه حجتی مطلق ظن (غیر مورد وجود احتمال خاص) را حجت می دانید؟ آیا اگر مثلا خصوص ظن قوی حجت باشد برای انتفاء لغویت کافی نیست؟
اساسا این که بگوییم در چنین احکامی مطلق ظن معتبر است با این که هیچ نصی دال بر حجیت مطلق ظن در خصوص این احکام نداشته باشیم و به صرف بحث لغویت بخواهیم آن را نتیجه بگیریم بسیار مستبعد نیست؟ آیا جا نداشت که اگر در این احکام مطلق الظن معتبر بود خود شارع صریحا میفرمود؟ یعنی سکوت شارع از بیان نحوه ی احراز موضوع این احکام میفهماند که راه احراز اینها همان راه احراز سائر موضوعات است و اینها راه ویژه ای ندارند.
به نظر میرسد اولی این است که بگوییم مثلا مفهوم عدالت به گونه ایست که احراز آن ساده است نه این که عدالت را ضیق معنی کنیم و برای رفع مشکل لغویت راه احراز آن را توسعه دهیم
یعنی به چه حجتی مطلق ظن (غیر مورد وجود احتمال خاص) را حجت می دانید؟ آیا اگر مثلا خصوص ظن قوی حجت باشد برای انتفاء لغویت کافی نیست؟
اساسا این که بگوییم در چنین احکامی مطلق ظن معتبر است با این که هیچ نصی دال بر حجیت مطلق ظن در خصوص این احکام نداشته باشیم و به صرف بحث لغویت بخواهیم آن را نتیجه بگیریم بسیار مستبعد نیست؟ آیا جا نداشت که اگر در این احکام مطلق الظن معتبر بود خود شارع صریحا میفرمود؟ یعنی سکوت شارع از بیان نحوه ی احراز موضوع این احکام میفهماند که راه احراز اینها همان راه احراز سائر موضوعات است و اینها راه ویژه ای ندارند.
به نظر میرسد اولی این است که بگوییم مثلا مفهوم عدالت به گونه ایست که احراز آن ساده است نه این که عدالت را ضیق معنی کنیم و برای رفع مشکل لغویت راه احراز آن را توسعه دهیم