لزوم حسن فاعلی در تحقق امتثال و سقوط تکلیف( نظریه مرحوم نائینی)

[خیشه]

در تعریف عبادت هست قصد امتثال امر و اگر التفات نداشته باشد که عبادت متحقق نشده ولی به نظر حسن فاعلی غیر از غفلت هست

خدمت جناب خسرو باید عرض شود که فرمایش ما خروج از محل بحث است زیرا تعبدی و توصلی چند معنا دارد. یکی از معانی آن، همان معنای معروف قصد امتثال امر است. بحث در ما نحن فیه در مورد قصد امتثال نیست. بحث این است که آیا برای انجام واجبات التفات شرط است. در جایی که قرینه بر عدم لزوم است که واضح است. بحث در جایی است که قرینه نیست. مثال فقهی این بحث قرائت سوره حمد در رکعت سوم و چهارم است. اگر کسی در این دو رکعت هم حمد و هم تسبیحات میخواند و عادت بر یکی نیست. اما در نماز بدون اختیار و التفات حمد را خواند (  قصد امتثال وجود دارد) قبل از رکوع یادش آمد ( بعد از رکوع حدیث لا تعاد شاملش میشود) ایا باید برگردد دو باره با قصد حمد یا تسبیحات را بخواند. طبق بیان مرحوم نائینی چون حسن فاعلی وجود ندارد واجب ساقط نشده است.
حالا به نظر مبارک شما حسن فاعلی در واجبات باید وجود داشته باشد یا صرف حسن فعلی کفایت میکند؟