بر استدلال به روایت «« عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَبِي يَعْفُورٍ قَالَ: قُلْتُ‌‌لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع مَا تَقُولُ فِي دَمِ الْبَرَاغِيثِ قَالَ- لَيْسَ بِهِ بَأْسٌ قُلْتُ إِنَّهُ يَكْثُرُ وَ يَتَفَاحَشُ قَالَ وَ إِنْ كَثُرَ ....»» اشکالی شده است که به طور خلاصه این است که: تاکید سائل بر کثیر بودن ، قرینه بر آن است که سئوال او از مانعیت است .
سئوال بنده این است که آیا در پاسخ به این اشکال (علاوه بر پاسخ های حضرت استاد) می توانیم بگوییم که : شاید علت تاکید سائل بر کثرت این باشد که در فرض کثرت مسلما بخشی از خون ، خون دیگران مثل انسان است که هنوز توسط برغوث هضم نشده است اما در فرض قلت چه بسا که مسلم نباشد یا چون هضم شده است اشکال نداشته باشد.
(استفاده از تعبیر هضم از باب ضیق تعبیر بود).
سئوال بنده این است که آیا در پاسخ به این اشکال (علاوه بر پاسخ های حضرت استاد) می توانیم بگوییم که : شاید علت تاکید سائل بر کثرت این باشد که در فرض کثرت مسلما بخشی از خون ، خون دیگران مثل انسان است که هنوز توسط برغوث هضم نشده است اما در فرض قلت چه بسا که مسلم نباشد یا چون هضم شده است اشکال نداشته باشد.
(استفاده از تعبیر هضم از باب ضیق تعبیر بود).
