28-آذر-1398, 17:42
(آخرین تغییر در ارسال: 28-آذر-1398, 17:43 توسط مهدی منصوری.)
در مورد حروف نداء آقای سیستانی تمایل به ندای تکوینی دارند. در کلام شهید صدر هم مطرح شده است که تعابیری مانند «اِی»، «آی» برای ندای تکوینی وضع شده اند؛ یعنی پذیرفته اند که با این امور قصد ایجاد ندای تکوینی وجود دارد.
[1]. سوره یوسف، آيه 29.
استاد شهیدی در اشکال به کلام شهید صدر و آقای سیستانی فرموده اند: به نظر ما لفظ «ای» که در فارسی به کار برده می شود و معادل عربی آن «یا» است، برای ابراز قصد نداء در خطاب وضع شده است و لذا ندای تکوینی نیست. بر این مطلب شواهدی وجود دارد:
1- وقتی تعبیر «ای خواننده عزیز» نوشته می شود، خواننده مورد نداء واقع می شود، در حالی که فریاد زده نمی شود.
2- در برخی موارد مانند آیه شریفه ﴿يُوسُفُ أَعْرِضْ عَنْ هذَا﴾[1]حرف نداء در تقدیر است، اما در عین حال نداء صورت می گیرد.
3- در صورتی هم که طوطی تعبیر «یا» یا «ای» به کار ببرد، متوجه میشویم که معنای آن یکسان است.
بنابراین اگرچه نداء تکوینی با مواردی از قبیل فریاد زدن ممکن است، اما حرف نداء دارای معنای موضوع له است که در ذهن مخاطب خطور می کند که این معنا ابراز نداء در خطاب است.
درس خارج اصول، 98.09.19
[1]. سوره یوسف، آيه 29.