20-ارديبهشت-1399, 19:29
(19-ارديبهشت-1399, 15:10)ارادتمند آیت الله مکارم نوشته: در روابط مردم با هم معذر، منجز و حجت صرفا براساس معیار اصابت به واقع سنجیده نمی شود.اتفاقا ازمواردی که فقها برای تعذیر و تنجیز برشمرده اند این است که ببینیم ایا عقلا در مقام دادخواهی به آن تمسک می کنند یا نه؟ اگر تعذیر و تنجیز نزد عقلا معتبر عند الشارع نبود از آن ردع می کرد به ردع خاص
نه این که نخواهند ها. چون علم به نیات و درون همدیگر ندارند ناچارند که قوانین و اصول کلی قرار بدهند و آن ها را مرجع برای تنجز و تعذر و حجیت قرار بدهند.
اما خدا نباید با بشر که این گونه نیست، قیاس شود.
چون خداوند عالم به اغراض و نیات و شرایط انسان ها است، دیگر نیازی به اصول و قوانین کلی نمی با‌شد.
پس همان معیار اولی یعنی اصابت به واقع نسبت به خدا باید ملاک قرار گیرد.
اشتباه است که ببینیم که چه اصولی را ما در روابطمان با مردم استفاده می کنیم که سبب معذریت ما در نزد آن ها می شود بعد نسبت به خداوند عالم هم از آن اصول پیروی کنیم.
