تلازم وکالت از امام با وثاقت

[علاوی]

استاد شهیدی نیز مکرر می فرمودند که مگر می شود کسی علنا به امام دروغ می بندد و حتی ظاهر الصلاح هم نبوده ولی وکیل امام شود و مردم اموال را به او تحویل دهند؟؟

در مورد مسافرت های فرزندان امامان معصوم (ع) مثل اسماعیل یا زید یا محمد حنفیه و بسیاری دیگر از فرزندان امامان معصوم(ع) گزارش داریم و از طرفی این فرزندان امام همگی متهم به همان عناوینی هستند که استاد شهیدی نام برده اند
حال به نظر شما عرفاً مردم به این فرزندان امام که به منطقه آنها مسافرت کرده بودند وجوه مالی را تحویل نمی دادند؟ آنهم کسانی که مثل اسماعیل که هم به همین عناوینی متهم است که استاد شهیدی نام برده و هم شخصی است که مسافرت تجاری برای تجارت با اموال شخصی خود امام معصوم و به وکالت از امام معصوم داشته است (یعنی معتمد مالی امام معصوم برای تجارت با اموال شخصی امام است)

نکته دیگر اینکه درک استاد شهیدی از کلمه ظاهرالصلاح بودن در آن زمان چیست؟ نظام مالی و تجارت در گذشته که نظام بانکی وجود نداشته است بر مبنای اعتماد متقابل بوده است نه بر اساس ظاهرالصلاح بودن، یعنی تاجری در خراسان به صرافی در بغداد نامه می نوشته است که فلان مبلغ به آورنده این نامه پرداخت شود زیرا آورنده نامه وکیل من در تجارت است یعنی بر اساس اعتمادی بوده است که صراف بغدادی به تاجر خراسانی داشته است. چون اصلا بانکی وجود نداشته است. و این مساله اصلا ربطی به ظاهرالصلاح بودن نداشته است. به همین ترتیب اگر تاجر خراسانی به هر دلیل متهم به خیانت شود اعتبارش در بازار از بین می رفته است و دیگر اصلا تجارت نمی توانسته بکند لذا تجار تلاش می کردند متهم به خیانت نشوند. نه اینکه برای ظاهرالصلاح شدن تلاش بکنند.
استاد بزرگوار گویا اصلاً درکی از از نظام پرداخت پول در گذشته ندارند. این گونه نبوده است که تاجر خراسانی برای هر تجارتی درون کیسه نماینده اش طلا بگذارد و او را راهی بغداد کند بلکه صرفا نامه ای به وکیل خود می داده است که من فلانی هستم و آورنده این نامه وکیل من است به او فلان مبلغ پرداخت کنید. خدشه دار شدن این اعتماد تمام اعتبار تاجر را نابود می کرده است.
لذا مردم به کسی اعتماد می کردند که در بازار معتبر بوده است نه اینکه ظاهر الصلاح مذهبی بوده باشد و مثلا نماز اول وقتش ترک نشود.