14-آذر-1399, 21:49
(14-آذر-1399, 16:12)مسعود عطار منش نوشته: پس می فرمایید بین جایی که یکی از اطراف مانند اناء سلطان هند بوده و از محل ابتلا خارج است با موارد عادی فرقی نیست و در مثال انای سلطان هند هم باید احتیاط کرد.
حاشا و کلا
ببنید در جایی که از ابتدا از محل ابتلا خارج است اساسا نمیدانیم بالفعل اراده ای هست یا نه چون اگر حرام واقعی در انای سلطان هند باشد دیگر از من اراده ای ندارد بخلاف جایی که هر دو محل ابتلاست که معلوم است بالفعل اراده ای هست و نمیدانیم با اخراج دست از این اراده معلومه برداشته یا نه
سلام عجیبه شیخ؛ بنده هم با حرف فوق موافقم ؛کی بنده گفتم که محل بحث ما خروج اطراف قبل از طرو علم است. ما در مقام مقایسه عدم داعی بر ارتکاب همه اطراف( قطار) و اخراج احدهما از ابتلا( یهرقهما) هستیم؛ عرض این است که چرا شما قطار را ملحق به عدم ابتلاء ( ظرف سلطان در هند) میکنید و لی ملحق به اخراج عمدی احد اطراف از ابتلاء( که اطلاق یهریقهما شامل آن میشد) نمیکنید؟ شما ممکن است بگویید که در قطار چون اصل، نسبت به طرف مبتلابه جاری است ولی نسبت به اطراف دیگه که عادتا داعی بر اراتکاب نیست اصل جاری نیست پس تعارض اصول نیست بر خلاف یهریقهما که چون داعی و ابتلا به هر دو طرف هست؛ تعارض اصول هست پس ایندو فرق دارد؛ لکن بنده در همینجا این سؤال را دارم که مگر اطلاق روایت یهریقهما شامل اخراج عمدی احد اطراف از ابتلاء نیست؟ بله هست با اینکه دیگه تعارض الاصول استدامتا نیست. پس نکته تعارض اصول نیست. حال که نکته تعارض اصول نیست چرا اطلاق یهریقهما شامل فرض قطار نیست؟ ممکن است بگویی که فرق این است که در یهریقهما حتی بعد از اخراج احدهما از ابتلاء ، علم به اراده منجز داریم و شک در امتثال که مجرای احتیاط است، ولی در شبهه قطار علم به اراده منجز نداریم؛ پاسخ این است که خیر بلکه در قطار نیز علم به اراده تنجیزی داریم یعنی شارع از ما خواسته که قبله مراعات شود. ماالفرق بینهما؟